Στο κοσμοδάσος στους καλοστολισμένους κήπους
με σιγόντο τη βροχή και τους αέρινους χτύπους
μέσα απ' τα δέντρα τα πελώρια και ομορφοκαρπομένα
ψάξε εκείνα με τα κλαδιά τα γυρμένα
και άσε με εμένα νομίζω πως τα βρήκα
από την μόνη που μου άφησε η μοίρα μου προίκα
στην ατραπό την πλήρωση να δω
στα ψηλόλιγνα δέντρα να' με χοντρό κλαδί γυρτό
δεν θα με πιάνει του ανέμου η μιλιά
και δεν θα φτιάχνουν τα πουλιά στο κουφάρι μου φωλιά
δεν θα χτυπάν οι κεραυνοί δεν φτάνω τόσο ψηλά
άστα άλλα τα κλαδιά να μου πάρουν την πρωτιά
θα 'με σε απόκρημνο μέρος στο οικουμενικό λιβάδι
μαύρο πρόβατο στο καλοκουρεμένο κοπάδι
δεν θα αφήνουν χάδι τα φύλλα μου στο χώμα
όταν θα 'ρθει το φθινόπωρο πάνω μου θα 'ναι ακόμα
την τερατόμορφη φύση σαν μάνα μου δεν είδα
θα 'μια αδύναμος κρίκος στην ανοξείδωτη αλυσίδα
θα παίρνω πίσω αυτή που αφήνω γύρη
εκτός και αν βρω και άλλο κλαδί μαζί μου για να γείρει

Όπου δεν πιάνουν οι καρποί απ' το απόλυτο
εκεί που το όμορφο ακόμα έχει κάνει λαδιά
θα αφήσω άλλο ένα τραγούδι ασυγχώρητο
για ένα δέντρο που έχει γυρτά κλαδιά
και όπου ριζώσει με το καλό να φυτρώσει
στου πιο μεγάλου την καρδιά ή σε ένα αθώο παιδί
σαν μεγαλώσει ότι καλύτερο δώσει
θα είναι άλλο ένα γυρτό κλαδί

Και αφού δεν μπήκα στο καλούπι που με βαλαν να ισιώσω
και τις ρίζες μου κατάφερα να τις στομώσω
να μην φυτρώσω από καρπούς με τα ιδανικά τους
έχω δικά μου δεν θα πάρω τα δικά τους
στην υγειά τους το νερό που με ποτίσαν
αφού το ήπια αμέσως τα φύλλα μου το φτύσανε
και χάρισμα τους η θέση που κρατήσαν στο λιβάδι
για μένα μα την άφησα κενή ένα βράδυ
και βρήκα μόνος άλλη να βγάζω τον καρπό μου
όχι από νερό αλλά απ' το πυρωματικό μου
θα μείνει άθικτος καθόλου πειραγμένος
κι ας είναι απαγορευμένος ποτέ μεταλλαγμένος
κι ας μην αρέσει σε κανέναν θα πάρω το ρίσκο
θα γέρνω από πάνω του για να του κάνω ίσκιο
με την ονειρασπίδα μου θα το φυλάω απ' τους κακούς
κι αν δεν αντέξει δεν πειράζει έχω και άλλους καρπούς
σαν τα πουλιά που δεν γνωρίζουν από νότες και σύνθεση
εγώ δεν έμαθα ποτέ την φωτοσύνθεση
δεν αποτύπωσα ποτέ το πράσινο στα φύλλα
άμα αντέχεις το γιατί σκύψε στην ρίζα μου και μίλα

Ρόδα αχαλίνωτη με ξεφτισμένα χαλινάρια
αφού κοπήκανε τ 'άφησα πίσω για χνάρια
για να θυμάμαι ότι πρόφτασα να ζήσω
εκεί που είχα κολλήσει πριν προσπαθήσω
να ξεγλιστρήσω από τη μοίρα τη κοινή για όλους
που άλλους ξαπλώνει σε καρφιά κι άλλους βολεύει κώλους
και ψάχνω δρόμο να τρέξω δίχως αρχή και τελειωμό
σε ένα ταξίδι που ευτυχώς δεν έχει γυρισμό
στο πηγαιμό για την δικιά μου την Ιθάκη
με ονειρόπλοιο χάρτινο καραβάκι
που πλέει σε τόνους μελανιού μυαλού και σκέψης
τι ρόλο διάλεξα σίγουρα δε θα πιστέψεις
ένας φτηνός θερμαστής σε ακριβών γόνων στόλο
μέχρι να φτάσω σε έναν αδιάβατο πόλο
θα πολεμάω με μηχανές κουπιά και χέρια
αφού κι ο ουρανός δε θέλει όλα τα αστέρια
άλλα τα βάζει να καθίσουν δίπλα σε πλανήτες
κι άλλα τα διώχνει κάποιο βράδυ σαν αλήτες
πέφτουν σε θάλασσα κι αυτό μου δίνει κουράγιο
να επιζήσω απ 'του σκαριού μου το ναυάγιο

Είμαι μια ρόδα που γυρεύει άλλο δρόμο
επειδή δε χωράω στο δικό τους
ένας φτηνός θερμαστής στον ακριβό τους στόλο
μα θα επιζήσω από το ναυάγιό τους
είμαι ένα λάθος μες τον ωραίο τους κόσμο
μα δε με ρώτησε κανείς για να με σπείρει
είμαι ένα αγκάθι που θα τρυπάει τον κώλο
σ 'αυτού του κόσμου το σπιτονοικοκύρη

Ζητάω αγάπη μου λένε πρέπει να πληρώσεις
ακόμα και τον έρωτα τον βγάλαν στις εκπτώσεις
λίγης χαράς επιστρώσεις με αρνητικές επιπτώσεις
ζωή μαρτύριο σε άτοκες δόσεις
νοιώθω παρείσακτος εδώ κι όμως το ζω με πάθος
γουστάρω που στα μάτια τους κι αυτό φαντάζει λάθος
βγάζω τις σκέψεις μου με ήχους και εικόνες
χαλώντας τους περίφημούς τους ηθικούς κανόνες
κι ας ανήκω σε γένος με βαριά ιστορία
δε το διάλεξα εγώ μα δανεισμένη ευκαιρία
να χορεύω και να κάθομαι να ακούω τη βροχή
γι 'αυτό θ 'ανάψω τη φωτιά μου κι ας καώ μέσα εκεί
που μου μιλάν για το Θεό χωρίς να έχουν γνώση
χρυσοντημένος παπάς το Γιο του θα ξανασταυρώσει
με λόγια αστεία ανέκδοτα και καραγκιοζιλίκια
άραγε παίρνει ο Θεός χαμπάρι από σταριλίκια
αν είναι έτσι τους αφήνω όλους στη θεία δίκη
εγώ θα ψάξω για να βρω το δρόμο που μου ανήκει
κι αφού μπερδεύτηκα με τα σωστά και τα λάθη
στο θερμοκήπιό τους θα γίνω αγκάθι

Ρόδα αχαλίνωτη έχω σπάσει μόνος τα δεσμά μου
στο ναυάγιό τους τώρα σηκώνω τα πανιά μου
κι ας είμαι λάθος που κάποιος λάθος μ 'έχει σπείρει
είμαι αγκάθι για του κόσμου μας το σπιτονοικοκύρη

Algo asi es guando me vuelvo loco
y me penso por roco un futuro corto
pero quon mi vida no puedo aser broma
por eso toma

Κάπως έτσι έχω φτάσει και περάσει τα όρια μου
και στα πιο τρελά όνειρά μου έχω δώσει τη σειρά μου
κάπως έτσι σπάω με το μυαλό μου μια pinata
κερδίζω καλά μα ψάχνω άσχημα μαντάτα
με τον καιρό μπορεί να αλλάξω προορισμό
κάπως έτσι ταξιδεύω και δεν θέλω γυρισμό
με το σωστό θα χαλαστώ και με το λάθος θα γουστάρω
κάπως έτσι ρε θα είναι όταν θα σαλτάρω

Κάπως έτσι και 'γω με βρίσκω και με χάνω
μες τον κύκλο μου ανάποδες στροφές να κάνω
να ξεφεύγω κάπου που μοιάζει άλλος κόσμος
μακρινός από δω έχω και κάτι όμως
πηγάζει από κάθε σκέψη μου που γίνετε πράξη
εκεί που σβήνουν μπολιασμένα τα πρέπει και τα εντάξει
το μυαλό μου δεν θα πάψει να γυρίζει
θα μυρίζει θα σφυρίζει για να βρω ότι μου αξίζει
με μεθόδους παρμένους απ' το δρόμο μαγκιά μου
κι ας είμαι ταπεινός και λίγος για σένα γεννιά μου
φτιάχνω δικά μου τα δικά μου και όχι τα ξένα
κι όσα κλεμμένα γερασμένα μου 'χεις χρεωμένα
γι' αυτό ξέρνα την χωλή σου και όση έχεις λάσπη
με την βρομιά που σέρνεις σε μια κόλλα άσπρη
στείλτες πακέτο σε ένα φάκελο καλά κλεισμένο
πίσω απ' την πόρτα μου θα είμαι να τον περιμένω
μη νομίζεις πως λυγίζω τα όπλα μου καλά γυαλίζω
ότι στέλνεις από λύπηση να στο γυρίζω
μαζί μου θέλω να πάρω μόνο όσα θα ραπάρω
κάπως έτσι ρε θα είναι όταν θα σαλτάρω

Κάπως έτσι ξενερώνω με την πάρτη μου
και σκέφτομαι για λίγο ένα μέλλον σύντομο
κάπως έτσι φορτώνω στους άλλους κάθε άχτι μου
και φτιάχνω περιβάλλον ασύμφορο
κάπως έτσι με φτάνει κάθε πράξη μου στα άκρα
και γνωρίζω ότι αξίζω να πάρω
με την ζωή μου δεν μπορώ να κάνω πλάκα
κάπως έτσι ρε θα είναι όταν θα σαλτάρω

Όταν σαλτάρω η συγνώμη δεν θα βγαίνει συχνά
θα μοιάζουν όλα όπως τώρα σωστά κι αληθινά
όλο και πιο πυκνά θα γίνουν γύρω μου τα χρώματα
να μπούνε σε εικόνες και να βουλώσουνε στόματα
στα μέρη μου τα αρώματα σου καιν τα σωθικά
και τα γιόματα μοιάζουν ονειρικά μεταλλικά
ιδανικά μας φορτώσανε στη πλάτη διαθήκη
παλιότεροι χειρότεροι μα δεν τους ανήκει
δεν τα κατάφερα ποτέ μου σα σοφός
από τη πρώτη μου ανάσα με αποφεύγει το φως
ευτυχώς για όλους τους άλλους που το χαίρονται
δε το μπορώ μαζί με όσα από κάτω του σέρνονται
τρελαίνονται οι γύρω μου μα δεν ακολουθώ
έχω ακόμα καιρό πριν να παραδοθώ
έχω ακόμα να απολαύσω δυσκολότερα
κι αν τ' αρνηθώ δε θα πω και μη χειρότερα
είχα θάψει όσα σκεφτόμουν και γουστάραν οι άλλοι
απ' τη φωτιά δεν έχω βγάλει ούτε στιγμή το κεφάλι
μα σ' ένα κρύο πρωινό που θα ξεχάσουνε όλοι
κάπου εκεί θα χαθώ και χάρισμά τους η πόλη

Δεν είναι μιας πεντάρας νιάτα
μα έχω μιξάρει εδώ νότες λόγο και ζωή
es low bap es pinata
το μερτικό μου θα πάρω
όταν θα σπάσω το κουτί
κρατάνε ζωντανή την ελπίδα
bendicion que sana la herrida

Mου 'φεξε η τύχη μου η γευγάτη μη με πιάνει το μάτι
από γινάτι μου κρατούσε κρυφό τόσο καιρό κάτι
μα τώρα νάτη τη βλέπω δεν είναι οφθαμλαπάτη
asi lo que miro lo siento aqui
no vendo mi alma por ninguna grande momento
viviento todo lo que estoi diciedo
avriendo la caja quon susios malos manos
τις νότες με τα λόγια μου σε μια σειρά να βάλλω
να βρω το δρόμο μου να μη βαδίζω στο δικό τους
να μου θυμίζει να ξεφεύγω από το παιχνίδι το φτιαχτό τους
και πως δεν ανήκω σε μιας πεντάρας νιάτα
pero en un juego que poco a poco me mata
y canta por la tradicion que traigo por mis anos
y por todo lo que ago y amo
y oye que dijimos pinata
σ' αυτή τη στράτα έτσι κι αλλιώς έχω αρνηθεί τα πάντα
με θέλουν με δουλειά σχολειά ανάσα μα όχι μιλιά
μα εγώ κρεμάω τα όνειρα μου σε ένα δέντρο με θηλιά
από παλιά τα 'χω κλείσει όλα μέσα σε κουτιά
como mi patria mi tierra mui lejos alla

Μες τη γενιά μου δεν ταίριαξα κι είπα μόνος άντε γεια μου
απ' τη φουρνιά μου ξεχωρίζω λίγους απ' τη μεριά μου
για τους άλλους θα 'με ξένος και παράσιτο
αφού ότι μου σερβίρουν δεν το κατεβάζω αμάσητο
αμάθητο το πάθημά τους κι όμως σηκώνουν κεφάλι
κάνουν λάθη οι μεγάλοι μα πάντα φταίνε άλλοι
άλλο ένα σύμβολο ρετάλι δεν θέλω θα πάρω δικό μου
με έναν ήλιο κοφτερό για φυλαχτό μου
κι ένα μικρόφωνο τον πιο καλό εαυτό μου να αποδίδω
bien venido mi berrido perdido
de un viaje arrepentido y armadijo
mas brillo quon un microphono vivo
mi primo y mi arma mas fina
y sigo canto santo mi sonido
για όσους δεν πήρε ακόμα η μπάλα θα φιλάω στάλα στάλα
κάθε στίχο μου και ήχο μου και όνειρό μου
τα πιο μικρά που θα μαζεύω θα τα κάνω μεγάλα
να τα 'χω δίπλα μου πιστό συνοδηγό μου
με το ξερό μου κεφάλι και το γυρτό κλαδί μου
θα φτύνω πάνω στα απένταρά τους νιάτα
yo stoi alejo y la fama y la plata
άσε τους άλλους στη ζωή τους να χτυπάνε κάρτα
εγώ έχω μιξάρει νότες λόγο και ζωή
το μερτικό μου να πάρω όταν θα σπάσω το κουτί