Στάσου παράμερα, φτιάξου πατήθηκες,
απ’όσα αρνήθηκες, σφυροκοπήθηκες.
Όρθιε βλακόλιθε, σακί με μπάζα,
σε ψυχοκέντησαν καλά με μυθομάζα.
Ανυποψίαστε, σταμάτα να μετράς τη ζωή με καράτια.
Κοίτα αν τολμάς απ’ ευθείας μες στου δράκου τα μάτια.
Άκου και μάθε από τη ζοφερή σιωπή του,
παιδί του να γινόσουν, ξεχωριστό παιδί του.
Να καταλάβαινες πως εδώ μας πετάξαν,
μας απολύμαναν πολιτικά και μας τάξαν
παραδεισένια ησυχία, κολασμένη αφθονία,
τραπέζια πλούσια, παιχνίδια, βιβλία, θρανία,
ζωή τολμήσαν και μας τάξαν οι δειλοί ζωή,
σα μια ατέλειωτη του ονειροχρόνου γιορτή.
Κι ούτε ρωτάς γιατί - (κι ουτε ρωτας γιατι)
ακυρωμένη συνείδηση – καμένο χαρτί –
Όσο κι αν το εύχεσαι, δε θα σε προσπεράσω,
στα μάτια σου ξανά τα ολόξενα θα συνταιριάσω.
Μη νοιαστείς και θυμηθείς τα κοντινά γεννήματα μας
Μη θαρρέψεις και πεις τα ονόματά μας.
Δε σου κακιώνω, σε μένα πιο πολύ θυμώνω
που τόσα χρόνια μυριάδες λέξεις μπροστά μας απλώνω
από τα σώψυχα μου μέσα μα κανείς δε γλυτώνει,
απ’αυτούς που γεννηθήκαμε στη κόκκινη ζώνη.
Στέκομαι και κοιτάω αποκομένος.
Το χρυσωπό όνειρο τους τελειώνει.
Φλέγομαι κι εσύ φοβισμένος
παρακαλάς να μη μείνουμε μόνοι.
Σε δέχομαι, μα εσύ κυρτωμένος,
τόσο λιγόλογος που δε βλέπω σκόνη,
παραμερίζεις και ξεχνάς ο καϋμένος
πως γεννηθήκαμε στην κόκκινη ζώνη

Φώναξέ τα δυνατά – όσα μου τύχανε τα ‘ξερα
σε χωράφια είχα σπείρει κατάξερα
μύθους, που πιάστηκες για ν’αντρώσεις,
στίχους, δίπλα στις μαζικές νευρώσεις,
εκρήξεις μια ατέλειωτη σειρά από εκπλήξεις
δειλέ, στο ενδιάμεσο θα καταλήξεις
κυρτωμένος κι ούτε ματιά στις κορφές
τα τότε όνειρά σου, τώρα αποστροφές.
Τι θες από ‘μας, μικρέ καλοσυνάτε
Με τους ομοίους σου μείνε να το γλεντάτε,
όταν μυριάδες αλήτες που σου μοιάζουνε μόνοι,
παλεύουν και για σένα στην κόκκινη ζώνη.

Κόκκινη - κόκκινη ζώνη
Πυρωμένο ατσάλι στ’ αμόνι.
Κόκκινη - κόκκινη ζώνη,
οι περήφανοι πεθαίνουνε μόνοι.

Στο πηγαινέλα του λόγου, στου υλισμού τη σιωπή
κρυφό μου κι ανάρμοστο, γίνε κραυγή.
Οι ντροπιασμένοι που αγνοούν σε υποβαθμίζουν,
αυτοί που δέχονται μονάχα όσα αγγίζουν,
πανηγυρίζουν, ενώ ραγίζεις την αστική λογική τους.
Αναιμικά κι αφωνικά δένονται στην ηθική τους.
Ρε, μη λογιάζεσαι για κουρασμένος
και μη σωριάζεσαι σα προδωμένος.
Πάντα ο εχθρός μας κάνει τη δουλειά του
τράβα πιο ‘κει και μέτρα όλα τα σφάλματά του.
Γίνε σκιά του, γίνε καθρέφτης θολός
και ασ’ τον να πιστέψει πως είσαι νεκρός.
Είναι τυφλός, κορδωμένος μ’ αλαζονεία
μη τον μαγέψεις, φτύσε μονάχα ειρωνεία.
Ούρλιαξε μέσα στ’ αυτί του, δε με νοιάζει αν γλυτώσω.
Αρνούμαι να με προδώσω.

Ένας τρελός κυνήγησε τα χρόνια μου τα πρώτα μια φορά.
Τα βήματά του άκουγα πίσω μου μεγάλα και μικρά,
νύχτα και μέρα, σ’ ύπνο και ξύπνο, παραπέρα
σ’ αγκαλιά, σε μοναξιά, μακριά απ’ το φως και τον αέρα.
Παντού, χνάρια τρελού
στου νου τα τετραπέρατα, τα ξένοιαστα κι αλλού.
Που να κρυφτώ να μη με βρει, μη μ’ ακούσει, μη με δει
Ράβει στη πέτσα μου τρέλα, ψιλό γαζί
με μια κλωστούλα φαντεζί, τσαλακωμένο φόντο γκρι.
Κρατάει δροσιά και χαρά σπαρταριστή.
Μου φέρνει ζάλη κι η λογική μου σπατάλη.
Χρεώνομαι ακριβά τη μια στιγμή πίσω από την άλλη.
Με πείσμα βερεσέ, με τις ατάκες του κομπλέ,
φέρνει μια ιδέα ο τρελός, ο λιποτάχτης του ποτέ.
Μαζεύει «ναι», ρίχνει στο κόρφο αλάτι,
δάγκωσε τ’ όνειρο και μένα – έλειπε ολόκληρο κομμάτι.

Νύχτα και μέρα, παραπέρα και παντού,
στ’ απόμερα, στ’ απάτητα του κόσμου,
μέτρα, όλα τα ονείρατα μέτρα
κι από τη τρέλα σου δος μου.
Νύχτα και μέρα, πάρε ξοπίσω τον ήλιο
που ζεσταίνει τον ξένοιαστο νου.
Βάλε σημάδι στο διάβα, ξεκίνα,
με κυκλώσανε χνάρια τρελού.

Όνειρο ξένο και τρελό στ’ απειροπλάσιο
πνεύμα ατόφιο, παλαβό, ταξίδι μου θαυμάσιο,
σημάδι βάλε στο διάβα και προχώρα αγάντα.
Δε ξεχνάω έτσι απλά, θα σε χρωστάω για πάντα
σ’ έναν φευγάτο που με βλέπει, δε μ’ αφήνει μόνη,
στο μυαλό μου όταν αρπάζονται αγγέλοι δαιμόνοι,
στοιχειά που παίζουνε και μαυροφέρνουνε,
με λόγια ασκητικά νοικοκυρεύουνε
τη ψυχή μου, τη φωνή μου, το μαράζι, το κελί μου
με λιγώνουν, με γειώνουν, μα έχω τρέλα μαζί μου,
γεμάτες τσέπες με κρίματα, πείσματα, αινίγματα,
τρίμματα από το παρελθόν, θαυμαστικά, προσχήματα.
Γι’ αυτό και ξέρω τώρα πια τι θα σου πω
χέρι τυφλού, χέρι τρελού μου δείχνει την οδό.
Είχα κι εγώ απ’ την αρχή το ίδιο αίμα αυτό,
μα για όσα είπες κι όσα θύμισες, όλα, σ’ ευχαριστώ.