Πατήστε εδώ για να διαβάσετε την συνέντευξη στο e-tetRadio.gr

Αγαπώ τους δημιουργούς εκείνους που ακολουθούν μοναχική πορεία, πολλές φορές κόντρα στο ρεύμα. Εκείνους που περνάνε καλύτερα στη σκηνή από ό,τι το ίδιο τους το κοινό από κάτω. Εκείνους που αθόρυβα έχουν «χτίσει» κάτι πολύ σπουδαίο, που οι ίδιοι μετρούν σαν κάτι απλό. Εκείνους που αποστασιοποιούνται από την επιτυχία τους και δεν την έχουν κάνει αυτοσκοπό. Ο Μιχάλης Μυτακίδης (B.D.Foxmoor) είναι, αναμφίβολα, ένας από αυτούς. Ανήκει μάλιστα σε μια μικρή ομάδα καλλιτεχνών που λειτουργούν όπως περιέγραψα παραπάνω. Όπως θα διαβάσετε στη συνέντευξη που μου παραχώρησε, με αφορμή την εμφάνισή του (Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου) στο Σταυρό του Νότου, κάποια στιγμή μου είπε: «Εγώ ζω από αυτά που σκαρώνω. Πριν από αυτά ζούσα από άλλες δουλειές κι είμαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να το ξανακάνω». Σε μια φράση, μια ολόκληρη θαυμαστή στάση ζωής για έναν καλλιτέχνη. Ο Μιχάλης Μυτακίδης συμπλήρωσε αισίως 1.100 τραγούδια στη δισκογραφία και το γιορτάζει στη σκηνή του Σταυρού του Νότου την Παρασκευή (15/2). Εγώ θα του ευχηθώ να είναι γερός και να «φτιάξει» τόσα κι άλλα τόσα και θα τον ευχαριστήσω για τη συνέντευξη που μου παραχώρησε, αλλά και για την αποχαιρετιστήρια τελευταία του ατάκα: να 'σαι καλά, με καλή παρέα και με νοιάξη. Να είμαστε, λοιπόν, όλοι καλά, με καλή παρέα και με νοιάξη. Ραντεβού στο Σταυρό την Παρασκευή.
 
Τι θα παρακολουθήσουμε στο Σταυρό του Νότου και κατά πόσο και με ποιον τρόπο διαφοροποιούνται (αν διαφοροποιούνται) αυτές οι εμφανίσεις από προηγούμενες;
Βασικά είναι μια γιορτή που μου ετοίμασαν τ' αγαπημένα μου πρόσωπα γιατί ανακάλυψαν ότι έχω ξεπεράσει τα χίλια τραγούδια στη δισκογραφία (για την ακρίβεια είναι πάνω από 1.100) κι επειδή, όντως ακούγεται υπερβολικό, μπορεί κάποιος να το διαπιστώσει πηγαίνοντας στο www.lowbap.com στη δισκογραφία. Εκείνο το βράδυ λοιπόν θα κάνω με τη βοήθεια του γιου μου ένα οδοιπορικό σε όλο αυτό το υλικό. Είναι ένα πρόγραμμα που, με αυτή τη μορφή, θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά.
 
Είσαι πατέρας τριών παιδιών. Πως βιώνεις την πατρότητα; Πως επηρεάζουν την τραγουδοποιία σημαντικά προσωπικά και κοινωνικά γεγονότα;
Τα παιδιά μου είναι ο σύντομος δρόμος μου για τα όμορφα. Μπορεί η μοναδική αφήγηση στη ζωή μου με φως. Μαθαίνω και παθαίνω καθημερινά χαζεύοντας αυτό το υπέροχο πλάσμα (τη γυναίκα μου) να τα διδάσκει ζωή. Δεν στο κρύβω ότι έχει αλλάξει ο τρόπος που με επηρεάζει η καθημερινότητα, όμως έχει γίνει πιο έντονη η ανάγκη για να ψάχνω στα βάθια μου και να με προκαλώ για το αν θα τ' αντέξω τέτοιο βάθεμα. Τα πρόσωπα επηρεάζουν το σύμπαν, οι κοινωνίες έχουν γίνει τα χωνευτήρια για τα πρόσωπα. Έχει διπλαρώσει τον τρόπο μου μια απαξίωση για το σήμερα και μια τρελή προσμονή για το υπέροχο αύριο. Να μου πεις πως μπορεί να υπάρξει αύριο χωρίς το σήμερα, σίγουρα δε μπορώ να στο εγγυηθώ ούτε όμως κανείς μέχρι τώρα δε μ' έχει πείσει και για το αντίθετο. Κυρίαρχο στοιχείο του τρόπου μου πια έχει γίνει η προσμονή για την έκπληξη.
 
Μπορεί η τέχνη και ειδικότερα το τραγούδι να «ζεστάνει» τις καρδιές των ανθρώπων σε αυτούς τους καιρούς της κρίσης που διανύουμε;
Η τέχνη ήταν και θα είναι ο ιχνηλάτης της ζωής μας, σημασία έχει αν εμπιστεύεσαι αυτόν τον ιχνηλάτη. Δεν ξέρω αν μπορεί να ζεστάνει τις καρδιές και δε με νοιάζει, πάντα ήθελα να βρω ένα ευτυχισμένο καλλιτέχνη για να γουστάρω. Τελικά βρήκα κάποιον πάνω που είχα αρχίσει να απαγοητεύομαι. Πάντα ήθελα να πάρω έστω λίγο εκδίκηση για όλα αυτά τα θαυμάσια σκαρώματα που ο άνθρωπος πια δεν έχει την ικανότητα να τ αντιληφθεί η αν τ αντιληφθεί αρνείται να τα μοιραστεί, γίνονται ο θησαυρός του χωρίς καν να κατανοεί την αξία του. Ο ρόλος λοιπόν της τέχνης η ο σκοπός της παραμένει ο ίδιος, οι καλλιτέχνες περνάνε την πιο βαθιά τους κρίση.
 
Στην εποχή μας, θα περίμενε κανείς να υπάρχει άνθιση του πολιτικού τραγουδιού. Εντοπίζεις κάτι τέτοιο ή μήπως «επαναπαυόμαστε» στην προϋπάρχουσα παραγωγή; Τι θα όριζες ως πολιτικό τραγούδι και τι ως κοινωνικό;
Ειλικρινά ντρέπομαι που, κάθε φορά, για να προσδιορίσουμε σε κάποιον αυτό που έχουμε διαλέξει σαν θεματική, πρέπει να πιάνουμε στο στόμα μας όλα αυτά τα παρωχημένα κλισέ. Θεωρώ, αν το θες έτσι για τη συζήτηση, ότι πολιτικό και κοινωνικό τραγούδι είναι κάθε τραγούδι. Ακόμα κι αυτές οι τρικυμιάρες μουνίτσες στα σκυλάδικα πολιτική κάνουν όσο κι αν δεν το γνωρίζουν ή τουλάχιστον εξυπηρετούν κάποια πολιτική. Γιατί κάποιοι εντεχνοσκούληκες δεν τους το αναγνωρίζουν; Να αυτό, ας πούμε, που, στην χώρα αυτή, προσδιορίζεται ως έντεχνο, δεν είναι ότι πιο μεσοβέζικο κι υπερεκτιμημένο  έχει χτίσει το σινάφι; Να ποια είναι η σχέση του κοινωνικού και πολιτικού τραγουδιού: οι έντεχνοι καθίζουν στις καρέκλες αυτούς που οι " σκύλοι" σηκώνουν στη πίστα. Η διαφορά τους είναι ότι οι "σκύλοι" ντρέπονται και λίγο.
 
Είναι το πολιτικό τραγούδι «μονοπώλιο» της Αριστεράς;
Φυσικά και όχι. Ένα τραγούδι μπορεί να γίνει μάνα ενός σπουδαίου αγωνιστή της ζωής, ενός επαναστάτη μιας σπουδαίας προσωπικότητας ή του μεγαλύτερου μαλάκα. Το ίδιο εύκολα μπορεί να γίνει μεγάλος αδερφός στα κινήματα ή στα απαίδευτα του όχλου. Ποιο μονοπώλιο λοιπόν και ποια αριστερά;
 
Ποια δικά σου τραγούδια κατατάσσεις στο πολιτικό τραγούδι και για ποιο λόγο;
Τα δικά μου τραγούδια δεν έχουν μάνα και πατέρα είναι χωρίς ρίζες, χωρίς μπουντέλια, χωρίς τέλος, καμιά φορά πεθαίνουνε στη γέννα. Κάποια ίσως παραμείνουν καλά κρυμμένα μέχρι να τα καλέσει και να τα νοιαστεί κάποιο υπέροχο αύριο. Αυτή την ευχή τους αφήνω να ζήσουν και να πεθάνουν όπου κι όταν τα 'χουν ανάγκη. Γι' αυτό δε βρίσκω λόγο να βαφτίσω ούτε ένα μου τραγούδι, πολιτικό.

Πρέπει ο δημιουργός του πολιτικού τραγουδιού να υποστηρίζει το ίδιο του το έργο με τη γενικότερη στάση ζωής του;
Δεν μ' ενδιαφέρει τι κάνουν οι λεγάμενοι. Πάντα μου έμοιαζαν σα να πασχίζουν να κλάσουν ενώ έχουν παρά φύση έδρα.
 
Όλα αυτά τα χρόνια της δημιουργικής σου πορείας έχεις επιλέξει να μην είσαι μέλος κάποιου συλλογικού οργανισμού διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων. Η απόφασή σου αυτή εκπορεύεται κάποιας συγκεκριμένης ιδεολογίας;
Μάλλον εκπορεύεται κάποιας εμμονής που κληρονόμησα από τον πατέρα μου τον μαστροΣωτήρη, δηλαδή να πληρώνομαι μόνο όταν δουλεύω για κάτι.
Έτσι όλα αυτά τα χρόνια χάνω πολλά λεφτά που εισπράτουν όλες αυτές οι κουφάλες για μένα. Δεν τα θέλω όμως ρε φίλε. Θα 'θελα φυσικά να μη καταλήγουν σε κανέναν, αλλά πως είναι δυνατόν να μη ξέρεις τι σημαίνει πουτάνα και να καταφέρεις να βρεις τον νταβατζή και να του ζητήσεις τα ρέστα.
 
Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για τη σχέση της τέχνης με το βιοπορισμό. Βιοπορίζεστε αποκλειστικά από τη μουσική; Η δημιουργία, όταν είναι συνδεδεμένη με το βιοπορισμό, μπορεί να είναι ανεπηρέαστη;
Εγώ ζω από αυτά που σκαρώνω. Πριν από αυτά ζούσα από άλλες δουλειές κι είμαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να το ξανακάνω. Φυσικά και δεν είναι ανεπηρέαστη η δημιουργία. Δεν ξέρω πως θα έγραφα αν δεν ζούσα από αυτό, ούτε πως θα έπαιζα στα live χωρίς αντίτιμο. Μπορεί όλα να ταν καλύτερα για τους άλλους, μπορεί όμως και να μην υπήρχαν. Δεν μεγάλωσα για να γίνω σφαχτάρι κανενός. Είναι τιμή που αμείβομαι όταν δουλεύω. Όταν όμως βαθαίνω εκεί πληρώνω εγώ κι όχι με χρήμα πάντα.
 
Η τραγουδοποιία στη χώρα μας, για κάποιο(υς) λόγο(υς), εκπροσωπείται περισσότερο από άνδρες δημιουργούς. Λίγες είναι οι γυναίκες δημιουργοί. Εσύ σαν δημιουργός έχεις κάποια εξήγηση για αυτό το γεγονός;
Ας υπήρχαν σπουδαία πράγματα ώστε ο καθένας να μη ξέπεφτε σε ό,τι απλά του φαινόταν αρκετό κι ας γινόταν από όποιον να ναι.
 
Στην περίοδο αυτή που διανύουμε, συχνά, ακούγονται διαμαρτυρίες για την  απουσία των πνευματικών ανθρώπων. Συμμερίζεσαι αυτή την άποψη; Μέχρι που «οφείλουν» οι πνευματικοί άνθρωποι ενός τόπου να είναι παρόντες και με ποιους τρόπους;
Ναι την συμμερίζομαι. Αλλά ας ξεχρεώσουν πρώτα οι τόποι μ αυτούς τους σπουδαίους που δε χάρηκαν τίποτα από όσα έκαμαν και μετά θα δικαιούνται να ζητάνε βοήθεια από όποιους μπορεί να υπάρχουν τώρα. Το σπουδαίο οφείλει στο τίποτα μόνο σκοτάδι, ενώ το φτιασιδωμένο τίποτα χρωστάει στο σπουδαίο, ό,τι το ρόδο στο αγκάθι που το οπλίζει. Αιώνιο χρέος
 
Ευχαριστώ πολύ,
Να σαι καλά, με καλή παρέα και νοιάξη.