Πατήστε εδώ για να διαβάσετε τη συνέντευξη στο enet.gr

Οι Ζαπατίστας δείχνουν δρόμο αξιοπρέπειας

Οι Active Member σε μια περίληψη της πορείας τους, την «Πιο Μεγάλη Νύχτα», το Σάββατο στο Βοτανικός Live Stage (Ιερά Οδός και Σπύρου Πάτση). Εναρξη 8 μ.μ. Είσοδος 15 ευρώ.

Μετρώντας πια πάνω από είκοσι χρόνια στην ελληνική σκηνή, οι Active Member, ένα από τα πιο πολιτικοποιημένα σχήματα της ελληνικής χιπ χοπ σκηνής, δίνουν το Σάββατο μια συναυλία που θα καλύπτει όλη την πορεία τους, μαζί με σημαντικούς καλεσμένους. Λίγο πριν, ο Β.D. Foxmoor, ο Μιχάλης Μυτακίδης, μίλησε για το χιπ χοπ, το Πέραμα, την πολιτική βία και την άνοδο της Χρυσής Αυγής.

Για την «Πιο Μεγάλη Νύχτα»: «Ο Βοτανικός είναι σκυλάδικο, άρα για να βγάλεις πρόγραμμα πρέπει η νύχτα να είναι μεγάλη. Φτιάξαμε το δικό μας οδοιπορικό όπου παντρεύουμε παλιά πράγματα με φρέσκα. Το ίδιο γίνεται και με τους καλεσμένους. Παλιοί φίλοι, όπως ο Rodney Ρ και ο Skitz, οι μουσικοί που ξεκίνησαν το χιπ χοπ στην Αγγλία, ενώνονται με νέους φίλους, όπως τον Λούκα Λέσον, έναν Ελληνοαυστραλό που κάνει spoken word, τον Jahcoustix., ένα παιδί που παίζει σύγχρονη ρέγκε, και είναι και ο Νίκος Ξύδης, που μαζί έχουμε ένα νέο πρότζεκτ με μεσογειακό ήχο και δυνατά μπιτ. Ο,τι έχουμε δουλέψει θα ακουστεί αυτή τη νύχτα».

Για το Πέραμα: «Αστικός μύθος ήταν το προλεταριάτο. Το Πέραμα είχε φτιαχτεί από πρόσφυγες, που οι περισσότεροι στα μέρη τους ήταν αριστοκράτες. Αρα όταν έχει φτιαχτεί το μέρος από τέτοιους ανθρώπους, πρέπει να το μιζεριάσεις για να το κερδίσεις. Αυτό ήταν το λάθος που έκανε το ΚΚΕ χρόνια σε αυτές τις περιοχές. Δεν ξέρω γιατί μένω ακόμα εκεί, αφού θέλω να φύγω από τη μέρα που γεννήθηκα. Ιδιαίτερα από τότε που έχασα τη γιαγιά μου που με είχε μεγαλώσει, τον πατέρα μου, τους φίλους μου. Δεν ήμουν δεμένος με τον τόπο αλλά με τους ανθρώπους. Εκεί ένιωθες τη βία της κεντρικής εξουσίας στο πετσί σου, επειδή ήμασταν του πεταμού. Μεγαλώσαμε νιώθοντας έτσι και θέλαμε να είμαστε οι Ζαπατίστας της Δυτικής Αττικής. Είμαστε η τελευταία γενιά που θα θυμάται κάτι όμορφο από εκεί. Τώρα ξεκινάει η μαύρη αφήγηση. Γιατί είναι η μικρογραφία μιας πόλης όπου βρίσκεις τα πάντα, έχει βουλευτή και γραφεία της Χρυσής Αυγής, που αν λέγαν' του παππού μου ότι κάποτε θα ανοίξουν γραφεία οι ναζί, θα έκαιγε όλη τη συνοικία, μαζί με τους κατοίκους. Το Πέραμα έχει τελειώσει, θα φροντίσουν και οι Κινέζοι με την Κόσκο γι' αυτό».

Για τη Χρυσή Αυγή: «Ο παππούς μου έλεγε ότι μετά τον Εμφύλιο ένα 10% του πληθυσμού, οι ταγματασφαλίτες, συνέχισαν να έχουν την ίδια λογική. Μου έλεγε ότι αυτούς θα τους συναντάς σε όλη σου τη ζωή, είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας. Αλλοτε κρύβεται, άλλοτε φωλιάζει κάπου αλλού, άλλοτε βρίσκει χώρο και βγαίνει μόνο του. Οσο για τους νέους που μαζεύει, αυτή η λογική του γαμωμανά είναι παντού. Είναι εύκολο κάποιος που δεν είναι πουθενά να βρει απάγκιο εκεί. Και σίγουρα ευθύνεται η Αριστερά για το ότι τα παιδιά σκέφτονται πως για να υπάρχουμε πρέπει να δείρουμε το διαφορετικό. Εχω ζήσει τις παλιές συγκρούσεις με τους φασίστες, είχαν μέσα μπέσα και ανθρωπιά. Ηταν αλλιώς οι δρόμοι παλιά. Τώρα είναι σουρεαλιστικό και ερμαφρόδιτο με τους ναζί να μαζεύονται στη Βουλή, δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις όπως το '85».

Για τη «βία των άκρων»: «Δεν βάζω στην ίδια μοίρα τον ένοπλο αγώνα για την ελευθερία, όσο και αν περνάει κάποια όρια, με τον αγώνα κάποιου να αποδείξει ότι η μοναδικότητά του είναι στο αίμα και στη φυλή. Δεν είμαι υπέρ της ένοπλης πάλης εδώ. Και καινούργιο ΕΑΜ να στηνόταν, μόνο από ανάγκη θα πήγαινα. Συναισθηματικά δεν θα γούσταρα να συμμετέχω σε έναν εμφύλιο, θα έκανα ό,τι έκανε ο Αγις Στίνας ή ο μπαρμπα-Γιάννης Ταμτάκος. Αλλά δεν με προσβάλλει ο πιτσιρικάς που με τους συντρόφους του εισβάλλει σε μια τράπεζα με το Καλάσνικοφ, ούτε σαν εικόνα ούτε σαν πρακτική ούτε σαν λογική, όποιες και αν είναι οι παράπλευρες απώλειες. Με προσβάλλει να τρώει ξύλο ένας μετανάστης για το χρώμα του ή αυτή η νοοτροπία των μπάτσων που μπουκάρουν στα σπίτια σπάζοντας πόρτες. Χώρια που νόμιζα ότι δεν θα ξαναγυρίσουν τέτοιες εποχές, άσχετα αν συνεχίζω να τραγουδάω ότι έξω από την πόρτα μας είναι οι μπάτσοι. Δυστυχώς συνεχίζεται η αθλιότητα. Και η αδικία, όπου ένα παιδί, που έφτιαξε ένα μηχανισμό στην κατσαρόλα και τον έβαλε για να τρομάξει ένα λαμόγιο καταχραστή δημοσίου χρήματος, ακούει σαράντα χρόνια σε ένα δικαστήριο, ενώ ο δολοφόνος του Τεμπονέρα είναι έξω και ο Περίανδρος κυκλοφορεί ανάμεσά μας».

Ο Β.D. Foxmoor μιλά για το Πέραμα του χθες και του σήμερα, αλλά και την πολιτική βία

Για την πολιτική: «Θεωρώ παράδειγμα αξιοπρέπειας τον Μάρκος με τους Ζαπατίστας. Η 6η διακήρυξη της ζούγκλας Λακαντόνα είναι ο ύμνος προς την ελευθερία. Εγώ νιώθω πρόσφυγας, δεν έχω πατρίδα, αλλά θα μπορούσα να υπερασπιστώ ένα μέρος αν πραγματικά ο κόσμος που ζει εκεί ζητάει την ελευθερία. Οπως πριν από τον Μάρκος και τον Ζαπάτα, ο Πλωτίνος Ροδοκανάκης έψαχνε την τύχη του σε αυτά τα μέρη. Δεν έχω διαβάσει Μαρξ. Σώθηκα γιατί έπεσα πρώτα στον Καστοριάδη. Δεν έχει ενδιαφέρον ο μαρξισμός, δεν βρίσκω τίποτε μαγικό».

Για την πορεία του: «Το τραγούδι είναι προσωπικό ταξίδι, όποιος το χρωματίζει είναι ψεύτης ή άτιμος. Είσαι εσύ και το βάθεμά σου και η κόντρα μου είναι πόσο μπορώ να το πάω αυτό που ξεκίνησα. Σκοπός μου είναι πόσο μπορώ να βαθύνω μέσα μου, πριν την πουλέψω, να νιώσω λίγο άνθρωπος. Δεν δίνω βάση στη γνώμη του κοινού. Εγώ κάνω ό,τι μου έρθει στο κεφάλι. Το κοινό έχει τη λογική να κανιβαλίζει· αν σε βρει βολικό, θα σε φάει. Αλλά εγώ έχω μεγαλώσει με την πλάτη στον τοίχο, αλητάμπουρας είμαι, δεν είναι εύκολο να με φάει κάποιος. Θα πρέπει να τραβηχτεί πολύ».