Η αλήθεια είναι ότι αυτή την φορά είπαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, να ενώσουμε την μουσική με εκείνον που την ακούει και την εκτιμά.
Η αγάπη για την μουσική δένει τον κόσμο. Η αγάπη για τα παιδιά και την μουσική δένει μια άλλη παρουσία, γυναικεία και με άρωμα από λουλούδι. Η Γιολάντα Τσιαμπόκαλου a.k.a Sadahzinia, απαντά για όσα δεν ξέραμε, μέσα από λόγια και στίχους.
In2Music: Πέρα απ’ την καριέρα σου στο τραγούδι, γράφεις και παραμύθια. Ποια είναι η πιο ωραία εμπειρία που έχεις αποκομίσει απ’ την επαφή σου με τα παιδιά;
Οι στιγμές που έχω ζήσει μέσα σε απομακρυσμένα σχολεία της επαρχίας – με τρεις μαθητές όλους κι όλους να κρέμονται απ’ τα χείλη μου, κι ύστερα να με φορτώνουν λεμόνια, αυγά και κεράσματα – με τους μαθητές κάποιου νησιού της άγονης γραμμής, με τα παιδιά μεταναστών και αθίγγανων που ζουν πίσω απ’ το Γκάζι, με πιτσιρίκια σε διάφορες γωνιές όλης της Ελλάδας αλλά ακόμα και σε γειτονικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας ή σε βιβλιοθήκες ή σε πλατείες με κάθε λογής ηλικίες παιδιών, είναι στιγμές γεμάτες χρώμα, γέλιο, φως. Μικρά χεράκια που με αγκαλιάζουν και κρεμιούνται πάνω μου ζητώντας μου να μείνω λίγο ακόμα... Έχω στο σπίτι μια ολόκληρη ντουλάπα γεμάτη ζωγραφιές, αφιερώσεις, αυτοσχέδια βιβλία, φιλοτεχνημένα με όλο τους το μεράκι. Δεν έχω πετάξει τίποτα. Θυμάμαι πολλές στιγμές μα θα σου πω για μια. Κάτι πολύ απλό. Και πολύ ειλικρινές. Δεν ξέρω γιατί τότε συγκεκριμένα. Απλά έγινε: σε ένα νηπιαγωγείο της Κρήτης, με μια εμπνευσμένη νηπιαγωγό, όπου κάναμε παράσταση (με την συνεργάτιδά μου, Εύη Σταθακοπούλου) ένα από τα παραμύθια μου. Αφού τελειώσαμε κι ετοιμαζόμασταν να φύγουμε, τα παιδιά είχαν ετοιμάσει κάτι για μένα. Μου χορέψανε ένα τραγούδι του Λάγιου, το «γεια σου κύριε μενεξέ». Ο τρόπος που εκφραζόντουσαν αυτά τα πλασματάκια με τον χορό τους, το βλέμμα τους και οι φωνές τους με έκαναν αρχικά να γελάσω από χαρά και ύστερα να κλαίω. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω με τίποτα τα δάκρυά μου και παράλληλα γελούσα. Μάλλον ξάφνιασα τα μικρά που δεν ήθελαν να με κάνουν να κλάψω. Αλλά για μένα ήταν μια πραγματική στιγμή απόλυτης ευτυχίας. Από αυτές που θες να της ξακρίσεις και να της βάλεις στην κορνίζα.
In2Music: Τα παιδιά κάνουν όνειρα! Οι μεγάλοι τα καταστρέφουν;
Μετά από κάποια ηλικία και γεγονότα που μας συμβαίνουν αποφασίζουμε κι αφήνουμε πίσω μας το όνειρο. Κρατάμε μόνο τη λογική, προτιμούμε το σίγουρο, σταματάμε να κοιτάμε την πίσω μεριά απ’ τα πράγματα, υπνωτιζόμαστε ή συντονιζόμαστε ή αποφασίζουμε να περπατήσουμε στους ήδη σκαμμένους δρόμους. Αντί, ξεδιάντροπα, ακόμα και απερίσκεπτα – να ανοίξουμε καινούρια δικά μας μονοπάτια. Δεν ξέρω πια γιατί αυτή η απογοήτευση και η μιζέρια έχει στενέψει το μυαλό μας. Ας φάμε τα μούτρα μας. Γιατί το φοβομαστε πια αυτό; Προσπαθώ να θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου όταν ήτανε παιδί, να με φαντάζομαι έτσι, θυμάμαι όλα όσα ονειρευόμουνα και χτίζω κάθε μέρα κι άλλα παρά τις αντιξοότητες. Πάντα πρέπει να βρίσκουμε τον τρόπο. Και το όνειρο πάντα βοηθάει να βρίσκουμε τον τρόπο. Αυτόν τον μοναδικό, που θα μας βοηθήσει να ζήσουμε την ζωή μας δίχως τύψεις. Αυτή η κρίση δεν είναι τόσο οικονομική όσο έχει καταφέρει να μας πάρει το όνειρο. Και δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό και με παράξενους τρόπους έχει καταφέρει να κλέψει το όνειρο ακόμα κι από πολλά παιδιά.
In2Music: Φέτος το γκρουπ έκλεισε 20 χρόνια πορείας ‘’εναντίον’’ φοβηθήκατε μήπως χάσετε τις αξίες σας και παρασυρθείτε στην ‘’άλλη πλευρά’’;
Δεν προβλέπεται αυτό για εμάς. Η πορεία 20 χρόνων είναι η προίκα μας για τα επόμενα 20 χρόνια . Και οι αξίες μας είναι ξεροκέφαλες και από την πάστρα λάμπουν.
In2Music: Έχετε δηλώσει πως οι Active Member έχουν περάσει στην ‘’Δεύτερη εποχή’’. Τι σηματοδοτεί αυτή η νέα εποχή για σας;Το νιώθουμε σαν ανανέωση των όρκων μας όλο αυτό. Χρειαζόμασταν ένα σημείο στην χρονογραμμή μας να σταθούμε και να κοιτάξουμε στιγμιαία πίσω, να μετρήσουμε τα όπλα μας – εξ’ ού και το «Αρσενάλι», ο νέος μας δίσκος, που σημαίνει «οπλοστάσιο» και να σχεδιάσουμε τα πρώτα βήματα για την συνέχεια. Το ένα πράγμα θα φέρει το άλλο και έτσι ό,τι και να σχεδιάσουμε, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο δρόμος θα μας περάσει και από άλλα όμορφα μέρη που δεν είχαμε φανταστεί. Είμαστε έτοιμοι κι έχουμε όρεξη.
In2Music: Πέρα απ’ τον καινούργιο σας δίσκο ως Active Member (Αρσενάλι), να περιμένουμε καινούργια προσωπική δουλειά;
Την έχω πολύ ανάγκη, για να αδειάσω τα εσώψυχα μου πάλι, αλλά οι προτεραιότητες μου έχουν αλλάξει. Έχω δυο μικρά παιδιά που σε αυτή την φάση με χρειάζονται ακόμα πολύ κοντά τους. Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς κι ούτε θέλω. Σύντομα όμως θα έχετε νέα μου. Δε θα πάρει πολύ ακόμα...
In2Music: Το κοινό σας χαρακτηρίζει ως ποιητές της εποχής μας. Αποδέχεστε αυτόν τον τίτλο; Και τι συναισθήματα σας προκαλεί;
Με κάνει να νιώθω κάπως άβολα. Ίσως γιατί το βλέπουμε απλά σαν παιχνίδι όλο αυτό το κυνήγι με τις λέξεις και τους ήχους. Δεν μας αρέσουν οι ετικέτες, οι οδηγίες χρήσης και τα manual. Άλλωστε συχνά την λέξη μας την οδηγεί η μελωδία…Αλλά ίσως το κοινό μας να έχει δίκιο και να ‘χει τόσο ανάγκη τους ποιητές που βάζει κι εμάς μαζί τους. Παρόλα αυτά, ας ψάξει στα ράφια και θα βρει πραγματικά διαμάντια. Αν εμείς είμαστε ο δρόμος τους για να ανακαλύψουν την ποίηση, τότε αποδέχομαι τον χαρακτηρισμό με τιμή.
In2Music: Η επικοινωνία με το κοινό σε κάθε live είναι πολύ έντονη. Πώς έχει δημιουργηθεί αυτή η μαγική σχέση;
Μοιραζόμαστε την αλήθεια μας μαζί τους κι αυτό το νιώθουν. Μοιραζόμαστε μαζί τους ό,τι μας απασχολεί, τα λέμε με τα μάτια χρόνια τώρα, βρισκόμαστε σε μέρη με ανθρώπους που μένουν σε άλλες πόλεις κι όμως είναι πάντα πιστοί στο ραντεβού τους μαζί μας. Η σπίθα μένει απ’ τη φωτιά και ανάβει κάθε τόσο και νέες εστίες μαγείας κι ομορφιάς.
In2Music: ’Καιρός να μάθεις να λες και κάνα όχι!’’ Εσύ, σε τι θα έλεγες αβίαστα όχι;
Στις αχάριστες αλήθειες και στα ανώφελα ψέματα, στη βλακεία, στη «μούρη», στους υπαινιγμούς, στη σιγουριά.
In2Music: Αν η έμπνευση είχε μορφή, πως θα ήταν αυτή;
Αν είχε μορφή θα ήταν η ίδια η λέξη της.Τίποτα παραπάνω. Δεν πιστεύω στην έμπνευση, ούτε και την εμπιστεύομαι όταν γράφω. Πιστεύω μόνο στη μνήμη. Γράφουμε γιατί θυμόμαστε, αυτά που έγιναν, αυτά που μας διηγήθηκαν ότι έγιναν, αυτά που θα γίνουν και τα φανταζόμαστε. Ένα μικρό παιδί, σ’ ένα σχολείο που επισκέφτηκα, μου είχε ευχηθεί:
«Να έχετε καλή μνήμη» ώστε να συνεχίζω να γράφω... Καλύτερη ευχή από αυτή δεν θα μπορούσα να ζητήσω.
In2Music: Σκοτάδι ή φως, και γιατί;
Σκοτάδι γιατί μου λείπει πολύ ύπνος τους τελευταίους μήνες και το έχω ανάγκη το σκοτάδι και τη σιωπή που σέρνει μαζί του.
Φως γιατί κάθε πρωί ξυπνάω με γέλια, αγκαλιές και αγάπη.
Και τα δύο χρειάζονται στις σωστές δόσεις.
In2Music: Το πιο όμορφο όνειρό σου, πραγματοποιήθηκε;
Ναι. Η φαμίλια μου. Και τώρα ήδη οραματίζομαι τις νέες αφίξεις σε τραγούδια, ανθρώπους, μέρη, γνώση.
In2Music: Πως φανταζόσουν τον εαυτό σου στο ξεκίνημα και πως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα μετά από 15 χρόνια πορείας στο low bap;
Έλεγχα τον εαυτό μου κάθε στιγμή όλα αυτά τα χρόνια. Δεν με φανταζόμουν κάπως, ούτε οραματίστηκα στιγμή πως θα ήμουν ύστερα από 15 ή είκοσι χρόνια. Ζούσα στο τώρα. Άλλωστε ήταν πάντα τόσο γεμάτο που δεν είχα χρόνο να με φανταστώ στο μέλλον. Συχνά νιώθω ακόμα σαν να ξεκίνησα μόλις χθες. Ευγενής πόθος ίσως. Αλλά είναι κι αλήθεια. Έχω ακόμα κουράγια και κέφια.
In2Music: Ο πρώτος δίσκος που αγόρασες και θυμάσαι!
Active Member – “Στην Ώρα των Σκιών» ... Το έχω ξαναπεί αυτό... το δεύτερο ανεξάρτητο βινύλιο των Active Member πριν καν σκεφτώ ότι κάποτε θα γίνω μέρος τους. Με σημάδεψε και το σκάλισα λιγάκι παραπάνω...
In2Music: Μια ευχή σου κι έναν στίχο.
Λευτεριά και θάρρος για ευχή.
Όσο για τον στίχο... είναι αμέτρητα κύματα οι στίχοι που μου έρχονται να σου πω. Του Μιχάλη, δικοί μου, ποιητών και ποιητριών που υπάρχουν ή υπήρξαν κάποτε. Θα σου πω όμως μια φράση που είπε η εκατόχρονη γιαγιά μου, που ποτέ δεν είχε δει την θάλασσα ούτε είχε πάει ποτέ σχολείο... Περιγράφοντας τη λαχτάρα της για τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα που σπάνια έβλεπε καθώς ζούσε σε απομακρυσμένο ορεινό χωριό: «... Σαν θάλασσα ταράζομαι, σαν κύμα δέρνει ο νους μου...»
*Οι ερωτήσεις έχουν γίνει από άτομα που οι μελωδίες της Sadahzinia τους έχουν συντροφεύσει στα ‘’ταξίδια’’ τους!
Ευχαριστούμε πολύ!
