Την τελευταία σου γουλιά λέω να την πιω στη υγειά μου

κι αν σε μεθύσω απόψε, μαγκιά μου

θα ΄ναι καλή μια αρχή δίχως να ξέρουμε το τέλος

θα ΄ναι ωραία να ’ναι μια φορά ο ουρανός συφοριασμένος

μαύρο σεντόνι ν’ απλωθεί πάνω στις λέξεις

να μη ζωντανεύω λόγια για να με πιστέψεις

να ’ναι η θωριά σου στη δικιά μου μια μικρή τρανή μορφή μας

και ούτε μύγα στο σπαθί μας

να μην πιει άλλος κανείς απ’ το δικό μας το ποτήρι

μη μας βρει κακό, κάνα μεγάλο χαρακίρι

να μη λέμε για φεγγάρια κι αστέρια

να τραγουδάμε μια σιωπή με σφιγμένα τα χέρια

και θα ’ναι ωραία, πίστεψέ με, να ’μαστε έξω απ’ το σινάφι

για να μην πάνε οι σκέψεις στράφι

να βρεις παρηγοριά για μια όμορφη απαντοχή σου

ένα μεγάλο χαροκόπι στην ευχή της ψυχής σου

να μην πούμε την πιο καλή μας αυθεντία

να κρατήσουμε για πάρτη μας όση έμεινε κακία

να δω κι εγώ τον ουρανό να ’ναι χαμένος

ναι, θα ’ναι ωραία να μην ξέρουμε το τέλος