Σήμερα έβαλα μπρος το λουρί του ακονίσματος
και είπα τη λεπίδα του μυαλού μου να φρεσκάρω,
ένοιωσα λες και ήμουν στο τέλος γυρίσματος
κι έπρεπε σοβαρά το ρόλο μου να πάρω.
Έτσι κι αλλιώς της τρέλας είμαι θαμώνας
κι όσοι ραπάρουν, εν γένει είναι παλαβωμένοι,
πάντα η ζωή τους μοιάζει στημένος αγώνας
και γνωρίζουνε από χέρι όλοι πως είναι χαμένοι.
Στέκομαι απέναντι απ’ την κατάσταση ολάκερη,
την τόση ομορφιά που έζησα ξέχειλα.
Επιλογή μου ίσως άσκοπη κι άκαιρη
να τσεκάρω όμως ήθελα, αν έσφαλα.
Τώρα που όλα πιο όμορφα είναι, να καις
φωτιά μου, πιότερο θέλω να σου ζητήσω•
κι αν κάποιοι σου προστάζουνε σβήνε,
αν πάει έτσι σ’ εκείνους θα σε παρατήσω.

Αν νομίζεις πως γέρασα κι αχρείαστος μοιάζω
κι όσα σκαλίζω πως είναι αδιόρθωτα,
τσέκαρέ με σου λέω να δεις αν ταιριάζω
όπως παλιά σε μια στιγμή τ’ ακατόρθωτα.
Μήπως κουράστηκαν κάποιοι τριγύρω σου
και τους βαστάνε μόνο τα μνημονικά τους,
μήπως τους σκιάζει ακόμα ο ίσκιος σου
κι αφήνουν κρυφά τα φθονερά τους.
Μήπως απότομα ψήλωσαν όλοι τους
κι ήρθαν κατάματα με τα θεόρατα;
Μήπως γλύκανε τόσο πολύ η όψη τους
κι όσα καμώνουν μού μοιάζουν αόρατα.
Εγώ με σένα έχω μια σχέση παθιασμένη,
κατάφερα όλα τα δεσμά μου να λύσω.
Αν το ζητήσουν φωτιά μου αγαπημένη
θ’ αδειάσω μέσα μου και θα σε παρατήσω.

Ίσως κάποιοι να μ’ ακούνε σαν κοκκαλωμένοι
και κάποιους άλλους να τους κάνω να χαρούν,
η μαγεία όμως εδώ είναι καβατζωμένη
και περιμένει εδώ κάποιους να μπορούν
να κοιτάζονται μεταξύ τους περήφανα,
να μη μετράνε τόσο την παρουσία μου,
τον ιστό μου τριγύρω μου ύφαινα
για να μη χάσω εγώ την ουσία μου.
Κι όσα ξεστόμισα γύρω σου ανέφικτα
παράπονο δεν έχεις, τα ζήσαμε.
Κι όλα τα όμορφα, τα καθαρά, τ’ ανέγγιχτα
να πάνε σ’ όλους τους τ’ αφήσαμε.
Όταν ψάχνω μέσα μου, που λες, δεν βλέπω γέρο,
ούτε τολμούσα να πω ότι θα σ’ αφήσω
χωρίς εσένα θα πεθάνω το ξέρω,
μα αν πάει έτσι θα σε παρατήσω.

Πάψε να ρωτάς πια τι συμβαίνει,
ό,τι γεννιέται αβίαστα εύκολα δε πεθαίνει.
Βούλωσέ το και σεβάσου τ’ αμίλητα,
με την αγωνία σου γελάν τα αξιοθρήνητα.
Αν σκύβεις είναι σα να ‘χεις καμπούρα
και σου φορτώνει η εποχή στην πλάτη τόση μουρμούρα
κι αν η αλήθεια μονόχρωμη σου φαίνεται
με μια σταγόνα μόνο αίμα στα γούστα σου έρχεται.
Διαλέγεις και παίρνεις ή φωνές κι αργία
ή της φωτιάς τη βουβή τελετουργία
ή τα εύκολα τα τακτοποιημένα
ή τα άτακτα που αρέσουν και σ’ εμένα.
Ή τ’ αποθέματα απ’ τα low bap ονείρατα
ή τις ευγένειες, τις βολές και τα προσχήματα.
Σαν είπα πως κουράστηκα, άλλοι αγχώθηκαν•
σαν πήρα πάνω μου, άλλοι μαγκώθηκαν.
Να ’μαι τώρα ξανά στην όμορφη κρυψώνα
και να θυμάσαι ειδικά τούτο το χειμώνα
να μη στριμώχνεις το μαύρο στο λευκό,
οι εχθροί ανταμώνουν μόνο για κακό.

Σας το πα ή σας μείναν γρίφοι άλυτοι,
γράφω κι εγώ ένα σενάριο για reality.
Μάλλον θα ‘χει τίτλο «κάνε επανάσταση»,
θ’ αρχίσουν τα γυρίσματα μετά την ανάσταση.
Δηλώσεις συμμετοχής γίνονται δεκτές,
στο κανάλι που περνάμε έχουνε φτάσει αρκετές.
Μην παραλείψετε κάποιο μεγάλο σας προσόν,
στη Γυάρο μάλλον θα γίνει οντισιόν.
Έτσι συμβολικά κι αν φανεί ιεροσυλία,
με τους αριστερούς μάλλον θα χουμε ασυλία.
Να σας περιγράψω λίγο την τελική φάση
για να ξέρετε από πριν και ποιος θα χάσει
Μέρος πρώτον: «Οι μπάτσοι τα γουρούνια να ψηθούν»,
θέλει χρόνο τα σκηνικά για να στηθούν.
Να μοιάζει θέλουμε με της Ομόνοιας το τμήμα
κι όποιος το κάψει παίρνει bonus παίρνει χρήμα.
Θα μοιραστεί σ’ όλους ο τσελεμεντές του αναρχικού,
μη δω κανένα σας με ίχνη πανικού.
Να ξέρετε στο παιχνίδι αυτό θα μείνει
όποιος βρει το στουπί, το μπουκάλι, την βενζίνη.

Μέρος Δεύτερον: «το θεωρητικόν»
το κεφάλι κάτω και βγάλτε το σκασμόν.
Πολύ διάβασμα Ένγκελς, Τρότσκι, Μπακούνιν και Μαρξ
για τιμωρία τα μεγάφωνα θα παίζουνε Πυξ Λαξ.

Μέρος Τρίτον: «Γυμνάσια, στίβος μάχης»
βασισμένο στο πρόγραμμα της Χερουλάκης.
Και μη κάνεις τον ψόφιο κοριό, αν είναι ψόφα•
δεν πληρώνουμε άδικα την κάθε σκρόφα.
Μετά κολύμπι σε λάσπη και βδέλλες
και μη ζητήσει κανείς μπρατσάκια και σαμπρέλες.
Μονόζυγο, δίζυγο, τριζυγο και κρίκους
και μ’ όποιον πέσει θα ταΐσουμε τους λύκους.

Μέρος τέταρτον: «Τροφή και επιβίωση»
τρώτε φασόλια και πάτε για απογείωση.
Πίνετε βρώμικο νερό με σκουληκαντέρες,
τρώτε μπαρούτι γιαχνί με άσκαστες σφαίρες.

Μέρος Πέμπτον: «Παρακολούθηση στόχου»
οδηγίες απ’ τον επικεφαλή του λόχου.
Θα κοιτάτε με κιάλια κι όσοι τρώτε τα νύχια σας,
μετά την άσκηση θα πάρετε τ’ αρχίδια σας.

Μέρος Έκτον: «Προετοιμασία αποστολής»
Ξεκινάμε φυσικά από το χρώμα της στολής.
Μαύρη ολόσωμη και μαύρο full face
και πλήρη οπλισμό for two days.

Μέρος έβδομον: «Το χτύπημα».
Όλοι έτοιμοι - περιμένετε το σύνθημα
να σπείρετε τον πανικό σ’ όλη την πόλη
κι αν επιζήσει κανείς, κερδίσατε όλοι.

Νοιώθεις μικρός και παραπαίεις
πέφτοντας πιάνεσαι απ’ το «my space»
το φοράς σωσίβιο γιλέκο
ένας άτλας με bunner-άκι στο σβέρκο.
Κουβαλητής για το κυρίαρχο ρεύμα,
άλλο ένα profile – άλλο ένα ψέμα,
άλλος ένας που καίγεται αμήχανος
τόσο μόνος – τόσο ακίνδυνος…

…όσο μια κλανιά 24bit
digital κάψιμο ρε μπιτ για μπιτ
λίγα λεπτά παραπάνω προαύλιση
απ’ την επώδυνη κι εκούσια κράτηση.
Καινούριος χώρος στον παράδρομο της ιστορίας
με ψευδαισθήσεις ελευθερίας.
Της ασημότητας ο φόβος σ’ έχει σκαλοπάτι
σε κάποιου άλλου για ν’ ανέβει την πλάτη.
Ομογενοποίηση ταραγμένων συνειδήσεων,
ξέφωτο προσωπικών αναλύσεων
που εδώ οι κομπάρσοι πληρώνουν το ρόλο τους
και κατουράνε να σταμπάρουν το χώρο τους
σαν τα σκυλιά - μα τι μου φταιν’ τα τετράποδα -
μάλλον πήρα το κουπλέ μου ανάποδα…
Delete και ξαναγράφω τη διεύθυνση,
«μπήκα» ξανά, τι παράξενη αίσθηση!
Μπαίνεις και βγαίνεις όποτε γουστάρεις
κι όσο μαλακίζεσαι λες πως σερφάρεις
κι έτσι ερωτεύεσαι τη μοναξιά σου
σαν τη πουτάνα που σου πήρε την παρθενιά σου.
Γι’ αυτό μοιράσου! Η σύνδεση βαραίνει
αυτό που υποκρίνεσαι ότι συμβαίνει.
Βιάσου όλοι οι φίλοι σου είναι “on line”
σου ‘χω το ρεφρέν μετά τη bassline.

Είδα τους φίλους σου – θες να σου πω ποιος είσαι;
Αν το αντέχεις το ρημάδι σου κλείσε.
Δε γουστάρω να μιλάω σ’ έναν ακόμα «χωροκλώνο»
που στοιβάζεται στο σιωπηρό τους πόνο.
Ένας κρατούμενος είσαι, ένας φωταγωγός κλειστός
που σε σου βγήκε να γενείς αρχηγός,
ένας απόμακρος μπρος σε σπασμένους καθρέπτες,
ένας δειλός που απομυζεί απ’ τους κλέφτες.
Μουλωχτή σκιά πάνω απ’ τις καχύποπτες μάζες
τυλιγμένος αόρατος με βρώμικες γάζες
που απ’ τη ζωή για να γλιτώσεις το ερώτημα
προσφέρεις μεγάλο φιλοδώρημα.
Αν αντέχεις σου ‘χω λίγο ακόμα,
δεν υπάρχει πλήκτρο βλέπεις να μου κλείσει το στόμα.
δεν έχεις κότσια σου λέω να το παλέψεις,
στην ίδια ανασφάλεια βουτάς για να γυρέψεις
όσα, και καλά, η τύχη σου στέρησε•
άλλοι σου σπείρανε, μόνος σου θέρισε.
Ξεμακραίνεις τόσο απ’ τις λιγοστές σου ελπίδες
και πέφτεις πάντα στις ίδιες παγίδες.
Το θέμα όμως δε σηκώνει άλλη ανάλυση,
λίγα λεπτά σου αξίζουν προαύλιση
μην πάει χαμένος κι ο κόπος σου εκεί
γύρισε πίσω στη μεγάλη φυλακή.

Πάμε μια βόλτα στη Σιέρα Λεόνε στην Αφρική
σ’ ένα μικρό χωριό μια βροχερή Κυριακή•
πράγμα σπάνιο για τα ζεστά εκείνα μέρη.
Τρυπώνουμε σε μια καλύβα μέρα μεσημέρι
για να γλιτώσουμε για λίγο από την μπόρα
όπως θέλει να γλιτώσει από μας αυτή η χώρα.
Μέσα υπήρχαν μόνο κάτι στοιβαγμένα τσουβάλια
και τα δυο τα βρεγμένα μας κεφάλια.
Όχι για πολύ - ακούμε συρσίματα
και στη λάσπη απ’ έξω ακούμε βήματα…
Μια λευκή γυναίκα μ’ ένα μαύρο κοριτσάκι
λαβωμένο από μαχαίρι στο μικρό του χεράκι.
Τρομάξανε κι οι δυο μ’ εμάς στο έμπα,
η λευκή δασκάλα Μαίρη και η Melba.
Αφού ησυχάσανε με μας άρχισε η Μαίρη να μας λέει
τι συνέβη πριν και σφιγγόταν να μη κλαίει
για το πανέμορφο αυτό πλάσμα που ήταν μαζί της
που ενός στρατιώτη το χέρι είχε χαράξει το κορμί της.
Η Melba, βλέπεις, δε κάνει εύκολα φίλο
γιατί λέει μια ιστορία για έναν μαύρο σκύλο.

Η ιστορία αυτή μιλάει για ένα μύθο, ένα θαύμα
καθώς το διηγείται η Melba ξεχνάει το τραύμα.
Σηκώνεται και με γυαλισμένα μάτια αρχίζει.
«Υπάρχει ένας μύθος που στ’ αυτιά μας γυρίζει.
Για το μαύρο σκύλο απ’ τα διαμαντοχώρια
που έρχεται όταν πέσει στον τόπο μεγάλη στεναχώρια
και ζητά πάντα εκδίκηση να πάρει
από κάθε της Αφρικής μας μακελάρη.
Μια νύχτα τον είδα από μακριά και φευγαλέα
να δαγκώνει ένα λευκό στρατιώτη λυσσαλέα
στο λαιμό και τότε το άφεγγο δρομάκι
γέμισε φως και απ’ το αίμα φτιάχτηκε ρυάκι.
Μια άλλη νύχτα με το φεγγάρι χωρισμένο στα δύο
σταμάτησε λαθρέμπορους με μεγάλο φορτίο
τους σκότωσε και τους κέντησε με τα διαμάντια το σώμα
ώσπου να γίνουν ένα με το χώμα.
Αυτή είναι η εικόνα που με στοιχειώνει,
τη λέω σ’ όποιον από ντροπή το κεφάλι δε σηκώνει.
Κι ας με σκοτώσουν η μάνα μου η Αφρική
θα καλέσει για εκδίκηση το μαύρο σκυλί.

Πρώτη μου αποστολή, πρώτο μου σήμα
να γίνω βόμβα πάνω απ’ τη Χιροσίμα.
Λογόκρινα τα πάντα κι έβρισκα κάθε αγκάθι
κι ύστερα το παρέδιδα στα χέρια του Μακ Κάρθυ
Με φτιάξαν πιο μικρό, με είπανε Ναπάλμ
κι έκαψα γυναικόπαιδα κάπου στο Βιετνάμ.
Έγινα σκοπευτής, παραγγελιά μεγάλη,
να βρω τον Dr. King απευθείας στο κεφάλι.
Την άνοιξη του ’67 στην Ελλάδα ήταν ωραία,
στήσαμε ένα μαγαζί με τον Κίσινγκερ παρέα
Με ντύσαν διπλωμάτη, μου βγάλαν τη στολή
κι έριξα στο σκοτάδι με μια σφαίρα τη Χιλή.
Φοβόμουνα τους Πάνθηρες και χωρίς στοιχεία
έκλεισα για πάντα μέσα τον Μουμία.
Δεν πήγανε χαμένοι όλοι μου οι όρκοι,
έφαγα τον John Lennon κάπου στη Νέα Υόρκη.
Έγινα Digital και μου ’δειξαν στο χάρτη
οικόπεδο να κάνω σε μια νύχτα τη Βαγδάτη.
Για τα ορυκτά μάζευα τους τόκους απ’ τα δάνεια
κι έκανα μπουρδέλο τα Βαλκάνια.
Στην Κορέα, στην Νικαράγουα, στο Αφγανιστάν
τώρα να με δεις που θα πάω και στο Ιράν.
Μα η πιο μεγάλη καύλα μου είναι να σέρνω χάμω
πολιτικούς κρατούμενους μέσα στο Γκουαντανάμο.

Από θάνατο σε γέννα θα σε πάω
σε μέρη γνώριμα κι αγαπημένα.
Το ‘χω μέσα μου, το κουβαλάω
και το μοιράζομαι ξανά με σένα.

Όσοι με ξέρουν, ξέρουν και τα βίτσια μου
και σαν γυρνάω ότι καίω τη βαλίτσα μου
γιατί δε γουστάρω τα πισωγυρίσματα,
τις νοσταλγίες και τα κλαψουρίσματα.
Όμως κάτι με τραβάει σα γνωστό ουρλιαχτό,
είναι η αίσθηση του βάλτου αυτή απ’ το ’98.
Δέκα χρόνια κι η μυρωδιά από τους μύθους νωπή
κι η φωτιά – που ακόμα μέσα της καίει ντροπή.
Θυμάσαι; Ή κάνεις πως δε θυμάσαι;
Φοβάσαι; Γύρισα πίσω• φοβάσαι;
Είναι η δεύτερη γέννα και η μάνα παρθένα
σε μια σπηλιά στα χαμόκλαδα αφημένα.
Ψυχορραγεί με τα μωρά της πάνω στο χέρι
και κόβει το λώρο μόνη της με το μαχαίρι
και καρτέρι φυλάνε τ’ αγρίμια του βάλτου
για τους άρπαγες, τα τρωκτικά του θανάτου.
Και η αφεντιά του σαν τα προδοτικά μας
σέρνεται σαν τη κατάρα γύρω απ’ τη φωτιά μας.
Μα δε γελιέται κανείς, δε δίνει σάλεμα
και περιμένω με χαρά το ψευτομάντεμα
για να σε φέρω επιτέλους αντίκρυ μου ξανά.
Εγώ στη λάσπη κι εσύ απ’ τα ψηλά βουνά.
Φώναξε γύρω μου όλα σου τα σκοτάδια,
έχω στο στήθος δυο καινούρια σημάδια.
Είναι η δεύτερη γέννα αντίκρυ θανάτου
κι ας τα θέλει κι αυτά όλα δικά του
έτσι κι αλλιώς θα χαθεί η ομορφιά του
για πάντα στην ιστορία του βάλτου.
Τώρα εκείνος καλεί τη σκιά του
κι εκείνη φεύγει για πάντα μακριά του,
γι’ αυτό του πήρα όλη τη χαρά του
και πίσω τη λευτεριά όλου του βάλτου…

Κι απ’ το στημένο το καρτέρι μας το δρόμικο
μου καλλωπίζεσαι για χρόνια σε καθρέφτη βρώμικο
με της σκιάς τα λόγια και των γονιών τις συμβουλές
ξυραφιάζεσαι κι αμέσως κρύβεις τις ουλές.
Άψογα επιμελής κι επιρρεπής στα μάλιστα,
τώρα πια και βουλευτής θα γινόσουν κάλλιστα.
Παίρνεις άριστα και κάθεσαι από κει στους μη αρκούντες,
μακριά από μας τους γραφικούς κι αναξιοπαθούντες.
Βολεύτηκες καλά γι’ αυτό δε βγάζεις μιλιά,
έχεις γραφείο, απέφυγες τη χαμαλοδουλειά.
Υπόδειγμα μεσήλικα άγνωστου παρελθόντος
θα σου τραβούσα ένα φούσκο αλλά δεν είναι του παρόντος.
Γιατί ξέχασες πως μεγαλώσαμε
και φορτώθηκες τα βάσανα έναντι,
έχασες το δρόμο κι απ’ τα αγνά όσα σώσαμε
και πίστεψες αυτούς απέναντι.

Απέναντί μου, ψυχή μικρή μου,
στέκονται όλα όσα το αίμα μου νερώνουν•
βαλτώνουν σε μεταξένιο βάλτο
κι εγώ τραβιέμαι πιο κάτω
Μαζί μου να τους θυμάσαι φωνή μου
όσοι σε φτύσαν σε καιρούς φοβισμένους,
-τους καημένους- έχουνε χάσει τα ίδια με μένα• όλα χαμένα.
Πετσί μου, είσαι το μόνο βιβλίο
που ψέμματα δε λέει και καίει.
Παιδί μου, βρες κουράγιο και ζήσε
άνοιξ’ το κόρφο σου διάπλατα και φτύσε.
Που είσαι βαριά σπορά μου;
Μη ζηλέψεις γιορτή και χαρά μου,
κοντά μου σκιά μου,
γριά ζαλισμένη,
θα πεθάνεις αν θα μείνεις σκυμμένη.
Φωτιά μου, πέρασμά μου…
από το τίποτα στο βάλτο
όμως εσένα μη σε παίρνει από κάτω.

Όταν νιώσουμε πως τίποτα δε σέρνουμε μαζί μας
το ιδανικό σημείο στο διάβα της ζωής μας
είναι αυτό και με μια ανάσα καλή
πάμε το έργο μ’ άλλους πρωταγωνιστές απ’ την αρχή.
Πρώτη μέρα της ζωής σου λοιπόν, κάνε μια γύρα,
δεν υπάρχει κανείς δεν έχεις στον ήλιο μοίρα.
Τσίτωσε λίγο σου λέω, μόνος προσφέρθηκες
τους όρους έβαλες κι αμέσως τους δέχτηκες.
Αναθρόσκοντα καπνό δεν είδες από καμιά Ιθάκη
και κρατάς από μεγάλο τζάκι.
Σκέψου λιγάκι προσδιόρισέ το χώρο σου
σαν άγριο ζώο νεογέννητο κόψε το λώρο σου.
Το παρελθόν για κάποιους είναι παρέα κακή
και το μέλλον απαιτεί με φωνή ενοχλητική
με αυτό που ζει όσο κι αν είναι δυσνόητο
είναι το παρόν το περιβόητο.
Αν δε σου γίνει σαράκι το ότι είσαι μόνος σου
και ξεκινήσεις για να φτιάξεις τον κόσμο σου
χωρίς νευρώσεις και τους ψυχαναγκασμούς σου
ρωγμή θα γίνεις του ριζικού σου.

Δεν παίζει ρόλο αν έχεις τίποτα ή αν ξέρεις κανένα
όλα τα πρώην για όλους είναι αναθεματισμένα.
Κράτα μια συμβουλή και πιάστη αργότερα
να μη ζητάς πιο πολλά μολονότι είχες λιγότερα.
Ημιανάπαυση τώρα και φέρτα ανάκατα
μες στο μυαλό σου / ή σιγά σιγά παράτα τα.
Κι αφού έχει νηνεμία ίσως και με τη μία
να γλιτώσεις για πάντα απ’ τη βαρυθυμία.
Κι άλλοι δεν είχαν τίποτα κι όσα ψάχναν, βρήκαν
και κάποιοι αδικημένοι μετά δικαιωθήκαν
κι άλλοι δεν είχανε να πουν κάπου τον πόνο τους,
κουράστηκαν λιγάκι αλλά βρήκαν τον δρόμο τους.
Ξεκίνα τρέχα απ’ την ταχείας κυκλοφορίας,
συνήθως είναι η αρχή της δοκιμασίας
κι αν μαντέψεις σωστά και φτάσεις γρήγορα,
το πρώτο αντάμωμα θα γίνει σίγουρα
και θα ‘χεις κάποιον και θα ‘χεις κάτι,
ώρα σου θα ‘ναι να χαρείς κι εσύ κομμάτι.
Μα τόση ώρα δε σου μίλησα για μένα
έχω το τίποτα, δε θέλω κανέναν.

(Έλα να βρωμίσουμε λιγάκι το στόμα μας…)
Από πού έρχομαι ξέρεις; Ή στην τύχη μιλάς;
Ποιανού αναχώματα είναι αυτά που σε βάλαν να φυλάς;
Γιατί σε αφήσαν μόνος σου και τρέμεις ολάκερος
τους περίσσευες μάλλον κι είσαι παράταιρος.
Το συνηθίζουνε αυτό οι ψευτοφωνακλάδες,
όλοι αδέρφια και μόνος σου στους τσαμπουκάδες
Γιατί στραβό το καπέλο κι είσαι ντυμένος στην πένα
αν όλα αυτά είναι για μένα πάνε χαμένα.
Έλα ηρέμησε και πες μου πόσο καιρό με βρίζεις
όχι όπως ραπάρεις, καθαρά, μη μουγκρίζεις.
Από τα forum είσαι με τις γαλιάντρες
εκεί που μπαίνουνε μωρά και βγαίνουν όλοι άντρες.
Είσαι κι εσύ απ’ τους ειδικούς της γενιάς του Mp3
μήπως σε προσβάλουνε κι εσένα οι χοντροί,
γιατί κάτω απ’ τον κώλο είναι το παντελόνι σου,
περίμενες κανένα να στύψει το λεμόνι σου;
Είσαι από αυτούς που έχουνε χρήμα, γυναίκες και δόξα
και στη ζούλα τα πουλάκια τους τα χουνε κάνει τόξα.
Ξέρεις τελικά γιατί μου κουβαλήθηκες,
είκοσι στίχοι πέρασαν κι ούτε που μου συστήθηκες.

Εσύ που ξέρεις πόσο με σκιάζεις,
εσύ που το ‘χεις και το ταιριάζεις.
Εσύ ειδικέ στο λέω, μην αγχωθείς
κάποιοι ραπάρανε πριν γεννηθείς.
Κι αυτοί που ξέρεις παντού σε προδώσανε
πως το υποφέρεις τα πάντα δώσανε,
είσαι παράλειψη στο συρφετό τους,
είσαι η κάλυψη στον χορηγό τους.

Δε με καταλαβαίνεις - πρέπει να φταίει το flow
μια καραμέλα στο στόμα και το υφάκι του φλώρου.
Θα σου τα πω έτσι ρε man μήπως με καταλάβεις
το πλοίο φεύγει στις 9 τρέχα να το προλάβεις
αν έχει φύγει πες του Yo! κι αυτό θα σταματήσει
θα σου τα πω έτσι ρε man μήπως με καταλάβεις
οι ρίμες δε ταιριάζουνε όλες κάποιες είναι τσούλες
πάνε από δω πάνε από κει
που ναι ο ρυθμός που σαι κι εσύ;
Πες ένα Yo! Πες ένα ΑΑαα!
Πες ένα Ηααα! Πες ένα Yo!

Άραγε πήρε την πρώτη γύρα το μυαλό σου;
Τότε είσαι εντάξει, φύγε για το καλό σου…

Μεγάλη αντίφαση ο πρόσφυγας δε βρίσκει μέρος,
νιος άθελά μου σύρθηκα και τώρα νοιώθω γέρος.
Θέλω να φύγω από ‘δω και το πασχίζω,
μα κάθε φορά τα ίδια σαν κατηφορίζω.
Πέφτω και σταματάω πάντα στις ίδιες ξέρες
και έρχονται μπροστά μου κάποιες θαυμάσιες μέρες
δακρυσμένες και να μου λένε στις φευγάλες,
μη μας αφήσεις μόνες μας εδώ με τις κουφάλες.
Ρε ‘σεις τους λέω βαρέθηκα, κανείς δε σας θυμάται
σαν φαντάσματα κάθε γωνιά γυρνάτε
είδατε αυτούς που φύγαν βρήκαν τ’ όνειρό τους
κι αυτοί που μείναν ζήσανε κάθε μαρτυρικό τους.
Άμε στο διάλο από ‘δω κάθε φορά τα ίδια
έφευγα με χαμόγελο κι έχω σμιχτά τα φρύδια
αν ξεθυμάνουν μέσα μου κι όλοι οι χαλασμοί μου
την ξέρω απ’ όλους πιο καλά την κατάληξή μου.
Θα γίνω νοικοκύρης αστός και κακομοίρης
κι εσύ η νοσταλγία μου θα ‘ρθεις κοντά να γύρεις
κι όταν θα θέλω πάλι να φύγω να κρυφτώ
θα σε ρωτάω που να πάω να σωθώ.

Ζω από μνήμης εδώ κι απ’ όλους σας αποδεκτό
από τα λόγια σας το πρόσωπό μου λαξευτό.
Πολύ δεν κράτησε αυτό κοσμοπαγίδα μου;
Δε μ’ αμολάς μήπως με ψάχνει η πατρίδα μου.
Για σκέψου να ‘χει τους βράχους στη θάλασσα αυτιά
και τα λουλούδια εκεί να βγαίνουνε σταχτιά
κάτω απ’ τον ήλιο κέδρους να ‘χει χιλιάδες
και τα πουλιά στον ουρανό να φτιάχνουν χαραμάδες.
Ή να ‘ναι σα την κοιλάδα εκεί πάντα νωπή και κρύα
κάθε διαβάτης να σου λέει ποια σέρνεις ιστορία
να σε ξυπνάει στο τζάμι το γεράκι
κι η ασημένια αλεπού να πίνει απ’ το ρυάκι
Για σκέψου κι έλα στη θέση μου πριν απ’ το φως της μέρας,
μη γίνεσαι δάσκαλος μη γίνεσαι πατέρας,
εσένα μπορεί πατρίδα σου να ‘ναι αυτή η κατάρα
να ‘ναι αδέρφια σου τα πλοία τα φουγάρα.
Εμένα ποιος με ρώτησε για τον προορισμό μου,
ποιος ξέρει να πλέξει εδώ το εγκώμιό μου;
Μόνο η δροσιά μου, ίσως κι ο γιος μου
το παρήγορο και τ’ απέραντο φως μου.

- Συγνώμη, να σας ρωτήσω κάτι
έχετε πράγματα της 8ctagon στο μαγαζί;
- Έχω, άλλα αν κοιτάξεις εκεί βγάζουνε μάτι,
δεν ξέρω τι έχω ακριβώς τα παίρνω όλα μαζί.
- Των Active Member μήπως έχετε τον δωδέκατο δίσκο;
- Έχουν χαθεί αυτοί κάπου πριν έξι χρόνια.
Αλλά και να τον έβρισκα εμπορικό είναι ρίσκο
τα λένε αυτοί παράξενα με μπερδεμένα λόγια.
- Ούτε βινύλιο φέρνετε δε βλέπω πουθενά.
- Έχει βινύλιο αν ψάξεις στο μουσείο
ή αν βρεις στο Internet κανέναν φουκαρά,
στα παλιατζίδικα από ‘δω ως το Θησείο.
- Εντάξει αδερφέ κατάλαβα έχεις μόνο cdάκια
απ’ αυτά που τα κοπιάρουνε και τα πουλάν στο δρόμο.
- Τους αλήτες δεν τους πιάνουνε κυνηγάν τα μηχανάκια…
- Όμως, να ξέρεις, πως βινύλιο βγαίνει σ’ όλο τον κόσμο
υπάρχουν κάτι παράξενοι Dj αληθινοί
που βάζουν τα χεράκια τους και χράτσα-χρούτσα κάνουν,
είναι και κάτι μαγαζιά που πάνε οι τρελοί
κι εκείνα θα υπάρχουν όταν θα σας πεθάνουν.
- Καλά μας τα ‘παν κι άλλοι, στο mad είδες τι βάζει;
συνέχεια νέους δίσκους και hitάκια.
Τι έχω μες στο μαγαζί εμένα δε με νοιάζει
φτάνει να πέφτουν τα φραγκάκια…
- Μα γι’ αυτό σου λέω κι εγώ έχεις παιδάκια,
δε πα να πάρεις κανά πικ απ φτηνό,
προλαβαίνουν να μαζέψουν τίποτα αξίας δισκάκια
κι άσε τις μαλακίες εδώ για το κοινό.

Έτσι για το χθες και για το αύριο