Γύρω από μένα πάλι αυτά που είχα ξεχάσει,
αυτά που το μυαλό μου τώρα χρόνια είχε ησυχάσει
και να τα αποφύγω πάλι κουράγιο θέλει
η απόσταση μικρή δε ξανανιώθω σα κουρέλι.
Και μη μου λες κόψε τις συμβουλές
εσύ καλέ μου φίλε που το καλό μου μόνο θες
εσένα που έβλεπα στα χέρια μου να κλαίς
όταν τριγύρω σου χορεύαν μονάχα οι σκιές.
Τώρα τι θες με σηκωμένο το κεφάλι
εσύ που ζείς γι’ αυτό που φτύνουνε οι άλλοι
εκείνο το κομμάτι της ζωής που περισσεύει
σε σένα ταιριάζει και σε όποιον ζητιανεύει.
Αυτή τη λίγη χαρά μπροστά σ’ έναν καθρέφτη
μια δόση αλήθειας στα λόγια ενός ψεύτη
μα είναι αργά κοίτα δίπλα τη σκιά
παραμονεύει να σου κλέψει τη χαρά.
Με μια κουβέντα ή με ενα νόημα απ’ τα μάτια
κι αυτό που θες το ’χασες τώρα έγινε κομμάτια
μα εσύ εκεί ξανά να το παλεύεις
να σου χτυπούν τα χέρια και να χορεύεις.
Όλοι εκείνοι που διάλεξες να ’ναι πάλι κοντά σου
να σε νιώσουνε θες και ν’ακούσουν τα όνειρά σου
μα πρέπει ηλίθιε να μάθεις ότι φταίς
που υπάρχουν τριγύρω μας ακόμα οι σκιές.
Χάθηκε η ψυχή σου στο τέλος των ευχών
χωρίς να πάρει άφεση αμαρτιών
και ξαναζούμε την ώρα των σκιών
με τα λόγια των μεγάλων πατέρων ημών.
Χαμένη υπόθεση μου λες πως είναι το όνειρό μου
πως θα μου βγεί ξυνό που κάνω το δικό μου
που ζώ, φωνάζω, πονάω και αγαπάω
που στέκομαι απέναντι κι αν θέλω πάω.
Ταξίδι μακρινό με τη ψυχή μου οδηγό
έτσι όπως έμαθα να κάνω μόνο εγώ
και από εκεί ψηλά να σε βλέπω καθαρά
και να ’σαι ακίνδυνη για μένα εσύ σκιά.
Γιατί έχει φως και λάμπει τόσο ο ουρανός
ο μεγαλύτερος για σένανε εχθρός
αφού αιώνες τώρα μια κατάρα κουβαλάς
μες στο σκοτάδι να ’σαι μόνη να πονάς.
Και αφού έτσι θες μείνε πάντα στο σκοτάδι
να σέρνεσαι ύπουλα και να εκδικείσαι κάθε βράδυ
αυτούς που κάνουν ένα βήμα για να σωθούν
αυτούς που κατάφεραν πάλι να ονειρευτούν.
Καινούρια αρχή και μια ζωή στο φως
έτσι όπως έφτιαξε για όλους ο Θεός
μα οι σκιές μένουν ακόμα ζωντανές
και δε μιλάς λες κι είναι αυτό που θες.
Μα βρες κουράγιο και πρέπει να ξεχάσεις
γύρνα σελίδα το τέλος να διαβάσεις
το παραμύθι αυτό με τις σκιές
πρέπει να τελειώσει χωρίς πια τις ευχές.

Πήρα τις ευχές στον ώμο φορεσιά με καμάρι
απ’ του ονείρου δανεική του καπετάνιου τη χάρη
κι είπα ταξίδι μου πρώτο να που ήρθε η σειρά σου
στο βορρά και στο νότο θα ’μαι πάντα κοντά σου.
Βαριά η ανάσα μου το βήμα μου δεν κόβω
στο μαξιλάρι μου άφησα τον τελευταίο μου φόβο
σα χαλασμένη πυξίδα που απέφυγα και δεν είδα
μη μου αλλάξει πορεία πρίν να πατήσω σανίδα.
Λέω να αφήσω την καρδιά μου ήσυχη να το χαρεί
μπορεί της τύχης μου να ’ναι το πιο μεγάλο σκαρί
που ίσως με πάει σε όσα φαντάστηκα μέρη
κι ίσως με φέρει πίσω πιο πλούσιο ποιός ξέρει.
Μπάρκο πρώτο λοιπόν βάζω ψυχή και σάρκα
και τα νιάτα μου στην πιο μεγάλη μου τσάρκα
γι’ αυτό σου λέω καπετάνιε εγώ είμαι για το τιμόνι
το καλό και το κακό στο πλευρό μου στοιχειώνει.
Με φοβάται ο ουρανός με προσέχουν τα αστέρια
χωράει ο ωκεανός στα δυο μου τα χέρια
αλήθεια λέω με είχα δεί στο όνειρό μου ένα βράδυ
με ένα τιμόνι στο χέρι και στο μεγάλο σκοτάδι.
Ναυαγός σε λάθος μέρος ουρανέ μου δε σ’ είδα
ξύπνησα γέρος σε καινούρια πατρίδα
ψάχνω κάτι να δω κι έχω τ’ άστρα σημάδια
μα είμαι ακόμα εδώ στα μεγάλα σκοτάδια.
Άρχισα λίγο να τρέμω στην πρώτη φουσκοθαλασσιά
εκεί που η νύχτα με τη μέρα έχουν το φως μοιρασιά
με κάθε κύμα από θάλασσα βλέπω ουρανό
παρακαλώ τους θεούς να στείλουν το γαλανό.
Βρεμένα κι ανοιχτά έχω απ’ το φόβο τα μάτια
φέρμα τα πανιά τρίζουνε τα κατάρτια
μα δε μιλάω σε κανέναν μόνος μου πρέπει ν’ αντέξω
μ’ ακούς δε θα γυρίσω ντροπιασμένος εκεί έξω.
Μα τις λέξεις ο αέρας γύρω μου τις σφυρίζει
και στο μυαλό κι εκεί μια καταιγίδα αρχίζει
τα χέρια μου χαλαρώνουν πάνω στο τιμόνι
το κύμα μ' αφήνει και ύστερα με σηκώνει.
Τότε σπάω δεν αντέχω και στους άλλους φωνάζω
δε μ’ ακούει κανείς και πιο πολύ τρομάζω
είμαι μόνος σαν να ήπιε ο χρόνος τους ναύτες
και μου ζητάει ο βυθός του ονείρου μου τους χάρτες.
Και μαυρίζουν όλα απ’ τη ζερβή μου μεριά
με το σκαρί παρέα μας πήρε αγκαλιά η στεριά
και τότε η θάλασσα σαν παγωμένο χάδι
με σπρώχνει να βγώ στο μεγάλο σκοτάδι.

Δε μετάνιωσα ποτέ για όσα άφησα να φύγουν
πες μου ρε φίλε τότε γιατι οι στιγμές μου με πνίγουν
δεν άπλωσα το χέρι σ’ όσα μ’ είχαν προδώσει
ούτε ζήτησα απ’ το παρελθόν ποτέ να με γλιτώσει.
Έστηνα πάντα την τύχη μου στα ραντεβού μας
εγώ κι οι στίχοι μου δεν είχαμε ποτέ το νου μας
χαρίζαμε ελπίδα ενώ φαινόταν η παγίδα
φτιάξαμε ουρανό στη σκηνή κάθε σανίδα.
Για να νοιώθουν αστέρια όλοι όσοι πατάνε
να φεύγουνε γι’ αλλού όσο τραγουδάνε
κι εσύ ψυχή μου με ρωτάς για ποιόν ακόμα φωνάζω
για ποιόν γελάω δυνατά και ποιόν τρομάζω.
Για ποιόν λαό για ποιόν θεό για ποιούς αγώνες
για ποιά αδέλφια ποιούς χειμώνες ποιές εικόνες
τι να τα κάνω όλα αυτά που φτύσαν πάνω στ’ονειρό μου
αυτά που αποτελειώσανε το λαβωμένο ξωτικό μου.
Κι όσα με ξενερώναν στο μεθύσι μου πάνω
σας τα κερνάω ξεθυμάνανε τι να τα κάνω
καρδιά μου άλλαξες χρώμα μπήκε νερό στο κρασί μου
στέλνεις το δάκρυ σου στην πιο κρυφή πληγή μου.
Μα εγώ δε βγάζω μιλιά ρίχνω χαστούκια στο χρόνο
για να τρέξει πιο πολύ για μένα μόνο
να τελειώνω δε θέλω από κανένα γιατρειά
θέλω να φύγω μακρυά.
Βρήκα νερό στο κρασί μου γι’ αυτό δεν πίνω γουλιά
είναι κρυφή η πληγή μου γι’ αυτό δεν βγάζω μιλιά
βρήκα στο ψέμα μου αλήθεια γι’ αυτό το παίρνω αγκαλιά
και πρίν μου γίνει συνήθεια θα ’χω φύγει μακριά.
Και πάω στοίχημα από κει δεν θ’ακούγονται οι φωνές
δεν θα πιάνουνε τόπο οι κατάρες κι οι ευχές
δεν θα γιορτάζει ο φόβος με τη λήθη στην άκρη
κάθε χαμένο λιγμό μας και κάθε άδικο δάκρυ.
Δεν θα ψάχνω αγάπη σε μάτια τρομαγμένα
και για πρώτη φορά θα φταίω μόνο εγώ για μένα
θα κάνω πλάκα στο αιώνια σοβαρό μου
θα στήνω φάρσα στο πιο μίζερο εγώ μου.
Θα το βουλώνω τη σιωπή για ν’ακούω παντού
θα κρατάω λίγη ντροπή δώρο του λυτρωμού
θα καλοπιάνω τις τύψεις με ένα καινούριο μου λάθος
θα αφήνω ψέμα να μοιάζει με πάθος.
Και θα χαζεύω της μοναξιάς τα καμώματα
δε θα γυρεύω συντροφιά τα ξημερώματα
θα βάψω αλλιώς το γαλάζιο τ’ ουρανού εκεί πάνω
τώρα μου φαίνεται ότι φτάνω.
Θα πάρω όμως μαζί μου μια ανάσα φυλακτό
να μη μ’ αφήσει κι από μένα να κρυφτώ
και πρίν το μίσος μου για πάντα κάπου αράξει
να αφήσω όπου πρέπει όλα όσα έχω τάξει.
Γιατί δεν έβαλα ποτέ στο κρασί μου νερό
και ευτυχώς δεν ξεχνάω με τον καιρό
λέω πριν φύγω την πιο κρυφή πληγή μου
να τηνε γιάνω, να μη τη σέρνω έτσι μαζί μου

Μες την ζωή δρόμοι ανοίγονται σωρό
κι όποιον γουστάρεις τον τραβάς κι όπου σε βγάλει
μα είναι κι ένα μονοπάτι πονηρό
που πάει ντουγρού στην κατηφόρα την μεγάλη.
Μα εγώ δεν το ’δα τράβηξα αμέσως εκεί πέρα
ήτανε σούρουπο και μπέρδεψα την νύχτα με την μέρα
βλέπεις δεν μου ’δωσε κανείς για φυλαχτό φεγγάρι κι ήλιο
ούτε κουβέντα δεν μοιράστηκα με φίλο.
Πήρα των ομματιών μου κι έδεσα την μοναξιά μου
κάτω απ’τα πόδια μου να σέρνεται μπροστά μου
για να τη βλέπω σε ολάκερο το ταξίδι
να σπαρταράει μπροστά μου σαν το φίδι.
Και πήρα σε μια βραδιά το πονηρό το μονοπάτι
χωρίς να ξέρω, γιατί απλά γύρευα κάτι
να μου ταιριάζει στην φωτιά να μην τρομάζει
κι όταν πονάει δυνατά να μη φωνάζει.
Να βολεύεται κι αυτό με τα λίγα κοντά μου
έτσι κι αλλιώς πάνω μου έχω μοναχά την γκαντεμιά μου
γιατί δεν θέλω τίποτα να με τρατάρεις τύχη
τον κανακάρη σου τον κλέψαν οι στίχοι.
Θα την πετάξω στο χώμα να νοιώσει την γη
θα της φορέσω αγκάθια πάνω στην πληγή
θα της τυλίξω με φλόγες όλο το κορμί
για να ’μαι μόνος ξανά στην κακιά την στιγμή.
Μα δε βαριέσαι άλλοι χτίζουν στην άμμο παλάτια
κι άλλοι πέφτουν στης ζωής τα πονηρά τα μονοπάτια
άλλοι φτιάχνουν ζωή, άλλοι την παίρνουν με δόσεις
κι αν είσαι απ’ αυτούς κοίτα να ξεχρεώσεις.
Εγώ όμως που είχα πεί πολλά με πνίγουν οι στίχοι
τσαμπουκαλεύτηκα για τα καλά ρε με την τύχη
κοίταξα από την μία κι ήταν τίγκα στα φώτα
φάνταζε ωραία, μα όταν με πήραν τα χνώτα.
Έμοιαζε με την μυρουδιά μιας πόρνης κυριλέ
και οι φωνές μου θυμίζανε παιδιά σε χαβαλέ
κοίταξα κι απ’ την άλλη και τίποτα δεν είδα
κι είπα τύχη μου γουστάρω που μου ’στησες παγίδα.
Εκεί στο σκοτάδι να την χωθούμε οι δυο μας
και που ξέρεις μπορεί να ’ναι το γραφτό μας
να μείνω μόνος για των όπλων την τιμή
να περιμένω την κακιά την στιγμή.